Keuzes en verantwoordelijkheid

Zo tijdens de feestdagen en rond de jaarwisseling bestaat er een grote neiging tot terugblik en vooruitkijken: hoe was het afgelopen jaar en wat denken we van het nieuwe? Daarbij moeten we ons als christenen realiseren dat elk jaar een jaar van onze Heer is. Dat maakt bescheiden en het geeft ook rust. Uiteindelijk behoeven wij het niet te doen. Daarbij kunnen we niet blijven staan, want daarmee zouden we ons te gemakkelijk afmaken van de wereld waarin we leven.

Als we om ons heen kijken, dan kunnen we zien dat er een groot gebrek aan vertrouwen is. Op de radio was te horen dat Fransen veel pessimistischer over de toekomst zijn dan bijvoorbeeld Vietnamezen. Nederlanders zaten ergens in het midden. Blijkbaar leidt onze rijkdom ertoe dat we vooral bang zijn iets kwijt te raken. Uit allerlei onderzoek blijkt dat Nederlanders tevreden zijn over hun eigen situatie, maar zich zorgen maken over het land en het geheel van de samenleving. Het feit dat wij met elkaar deze samenleving zich zo hebben laten ontwikkelen, speelt in die beoordeling blijkbaar geen rol. Die samenleving is voor veel mensen een anonieme grootheid geworden, iets buiten henzelf. Is hier misschien sprake van de uiterste consequentie van de individualisering? Ik weet (het wordt mij vaak gezegd) dat individualisering ook positieve kanten heeft, omdat je zelf keuzes maakt. We zien om ons heen soms de neiging om die keuzes te maken, maar ons daarop niet te laten aanspreken. Een aardig voorbeeld is de verontschuldiging ergens ‘geen tijd’ voor te hebben gehad. Als je vervolgens zegt dat je andere dingen blijkbaar belangrijker vond, kan de sfeer snel slechter worden.

Wij maken allemaal keuzes die de samenleving beïnvloeden. Wij kiezen bijvoorbeeld voor een grote supermarkt, omdat daar veel keuze is. Vervolgens verdwijnt de buurtwinkel en daarover zijn we vervolgens ontsticht.

Zou het niet een goed voornemen voor ons allemaal kunnen zijn om goed over onze keuzes na te denken en dan de gevolgen te aanvaarden?