Popronde in Apeldoorn

Vol verwachting rijd ik op de fiets naar het centrum van Apeldoorn. Deze keer zonder kratje Dommelsch achterop. Ik zet mijn fiets in de gratis stalling, adem eens diep in en maak me er helemaal klaar voor. De Popronde in Apeldoorn. Op naar het eerste bandje in het eerste kroegje. Ik duw de deur open en stap naar binnen. Het is er doodstil.
“Geen bandje?” vraag ik aan een willekeurige zatlap.
“Ze hebben pauze,” lalt het antwoord. Ach zo. Dan maar naar de volgende gelegenheid.
Je zult het altijd zien. Overal waar ik kom, is het pauze. Overal en altijd. De hele avond door. Niets gezien. Niets gehoord.

Badend in het zweet werd ik wakker.
Mijn nachtmerrie bleek gelukkig geen werkelijkheid op donderdagavond 22 september. Het kon ook niet. Apeldoorn deed mee aan de Popronde (Nederlands grootste rondreizende muziekfestival) en overal waar ik kwam was er volop muziek. Je kon er niet omheen. Tientallen bands van allerlei pluimage speelden in verscheidene kroegen. Ieder groepje kreeg een uurtje om te laten horen wat men in huis had. Zo speelden er gedurende de avond in ieder café twee bandjes.

Bandje klaar? Op naar het volgende café. Zo liep menigeen een ronde door de straatjes langs de verschillende locaties, op zoek naar muziek van zijn of haar gading. Ik ook. En ik vond nog veel van mijn gading ook.
Daarin stond ik bepaald niet alleen. Ik stond sowieso niet alleen. Was er veel publiek? Geen idee. In de ene locatie stond ik met slechts tien andere mensen te kijken en te luisteren; in een andere was het stampensvol. Sommige muziekliefhebbers kwam ik gedurende de avond meerdere keren tegen in verschillende cafés. Deden die dezelfde ronde of liepen ze mij te stalken?

Het programma was te vol om alle bandjes in alle kroegen te kunnen zien en horen spelen. Maar wat ik heb gehoord was bijzonder afwisselend. Van soul tot powerrock, van luisterpop tot het betere beukwerk. Voor iedereen wat wils, dus. Al weet ik niet wat iedereen wil. Ik weet wel wat ik zelf wil.

Daarom noem ik hier even Wooden Saints. Zij speelden in het ACEC-gebouw en stonden met maar liefst tien man op het podium. Herstel: negen man en een vrouw. Wat een lol en energie spatte er van dat podium af, zeg. De jaren zeventig vierden hoogtij. En wat een bezetting! Vier gitaren, twee drumstellen, Hammond en Fender Rhodes, een trombone (!) en tien stemmen. Zelf noemen ze het een ‘draaideurformatie, waarbij de bandleden voortdurend wisselen van rol en instrument’. En dan hebben we het nog niet eens over de composities, die werkelijk alle kanten opstuiterden: van ingetogen meerstemmig (én stemmig) tot complex met verrassende wendingen. Hulde! Gave band.

Popronde: leuk idee, leuk initiatief, leuke avond, leuke muziek, leuk, leuk, leuk. Had ik al verteld dat de Popronde leuk is?

–
Apeldoorn, september 2011