Identiteit van Apeldoorn

Is Apeldoorn een dorp? De weblog hierover maakt veel reacties los op  www.apeldoorndirect.nl. Ik vind het een geuzennaam om het grootste dorp van Nederland genoemd te worden. Waarom? In dorpsgemeenschappen kent men elkaar en let op elkaar. Er is sprake van elkaar helpen en geholpen worden, naoberschap.

In een stad kun je anoniem zijn en onderduiken. Mensen in drukke steden hebben er meer behoefte aan om hun eigen privacy af te schermen, omdat ze een kleiner territorium hebben en een jachtig leven. Bij experimenten met ratten is aangetoond dat deze agressiever reageerden als ze met meer ratten in een kooi zaten. Apeldoorn daarentegen is ruim van opzet en ook rustiger dan veel andere grote steden. Tegenwoordig wordt Apeldoorn daarom ook neergezet als ‘Buitenstad’.

De rust en de groene omgeving zijn kwaliteiten. Maar ook de wijken, ieder met haar eigen karakter en eigen voorzieningen. Vroeger waren er geluiden dat Apeldoorn bang was om saai of gezapig over te komen, maar het lijkt erop dat veel mensen het heerlijk vinden om zo te leven.

CDA-politicus van Haersma Buma haalde bij de Algemene Beschouwingen in september jongstleden een rapport van het Sociaal Cultureel Planbureau aan met de woorden “ dat de grootste zorg van mensen niet zo zeer de economie, of de
portemonnee is, maar het ontbreken van gemeenschap. Van samenhang en de zorgen over het omgaan met elkaar. De grote opdracht voor onze samenleving in de komende tien jaar is: om van individualisering en versnippering te komen naar herstel van gemeenschap en identiteit.”

Dit geluid is in Apeldoorn allang gehoord en je ziet hier ‘samen’ in de buurten en in allerlei verbanden handen en voeten krijgen. Die samenhang maakt van Apeldoorn een prettig thuis. Er wordt hier nog gekeken wat je zelf kunt doen en niet alleen maar geleund op de verzorgingsstaat. Die mentaliteit is eigenlijk nooit weg geweest. Je ziet hier nog mensen met een pannetje soep of boodschappen doen  voor de zieke buurman. Vaak gaat het zelfs verder.

Als import ervaar ik hierdoor knusheid en ook kneuterigheid. Eenzaamheid kan voorkomen, maar getracht wordt om niemand buiten te sluiten. Want het voelt goed als je iemand ergens mee hebt kunnen helpen. Dat geeft gever en ontvanger voldoening. Laten we in deze donkere dagen als lichtjes schijnen voor de mensen om ons heen. Ik wens iedereen lichte Kerstdagen!

Jeannet Huizing, ChristenUnie