Joris Linssen en Caramba: smartlap of passie?

Wie kent niet Joris Linssen? Bekend van zijn tv-programma’s Showroom en vooral Hello Goodbye, waarin hij de komende en gaande mens op Schiphol aan de tand voelt over de liefde. Leuk programma als je er van houdt. Dat Linssen ook als zanger aan de weg timmert is wellicht minder bekend. Gisteravond deed hij met zijn band Caramba de theaterzaal van Gigant aan voor een reprise van zijn show Vuur.

Vuur is een verzameling eigen nummers en nummers die door Linssen werden vertaald uit het Mexicaans. Nummers waarin de liefde, passie, drank en gevoel de boventoon voeren. Volksmuziek dus. Daar zit hem nu het precies het probleem dat ik met deze show had. Als je verwacht dat het een avond zou worden met gepassioneerde Mexicaanse klanken en het wordt een avond vol Nederlandstalige volksmuziek en een enkel Spaanstalig nummer, dan word je toch op het verkeerde been gezet. Dat die nummers vervolgens wel heel goed worden gespeeld, maakte dat er muzikaal toch wel veel te genieten viel. Daar waar ik doorgaans bij dit soort muziek spontaan de neiging krijg te gaan drinken, werd ik hier wel blij van. Dat is de verdienste van een goed zingende en verhalen vertellende Joris Linssen, gesteund door een drietal fantastische muzikanten. Het publiek, waaronder heel veel 60-plussers, vond het allemaal prachtig. Al had ik misschien wel liever gehad dat het optreden in de popzaal zou zijn geweest. Bij tijd en wijle wisten de heren namelijk zeer swingende en meeslepende stukken neer te zetten. Dan is zittend publiek niet echt sfeermakend en komt zo’n optreden niet echt ‘los’. Ook daarin dus een dubbel gevoel. Ieder moet het maar op zijn eigen manier interpreteren. Wat mij betreft een niet helemaal geslaagd, maar ook niet echt vervelend compromis. Vlak voor het einde van de show vond ik het welletjes en werd het tijd voor een biertje. Want of het nu Nederlandstalige volksdeuntjes waren of gepassioneerde Mexicaanse klanken, dorst kreeg ik er wel van. (foto’s: Peter Vroon)