Opvoeden is frustreren

Ik geloof echt dat de twee dingen die ouders moeten geven “roots & wings” zijn. Maar tering wat is dat lastig! Want ook ik ben een meisje van deze tijd. Mijn kinderen zijn zeer gewenst en bewust aan ons gezin ‘toegevoegd’. Ik zie ze als een cadeautje en veel van mijn aandacht gaat uit naar hen. Terwijl ik op mijn werk de gevolgen ervan zie. Jongeren die denken dat de wereld op hen wacht, aan hun voeten ligt. Not.
Not if you don’t play by the rules…

Op de verwarming hangt een uitgescheurd stukje column uit de krant met de tekst: “Een hele generatie is opgevoed met het mes op de keel: je moet gelukkig zijn, anders hebben wij als ouders het niet goed gedaan.” En dus zien we alleen maar blijde gezichten op foto’s genomen op feestjes en geplaatst op Facebook. Kijk ons eens gelukkig zijn! Eenzaam? Ben je mal. Kijk eens hoeveel vrienden en likes ik heb! Ik betrap mezelf er ook op dat ik Twitter nog al eens gebruik als apenrots, mezelf op de borst slaand.

Op een kinderfeestje greep ik eens in bij mijn oudste en voelde me daar tamelijk ongemakkelijk bij. Er was namelijk ook een or-tho-pe-da-goog in het gezelschap en die zou me natuurlijk enorm beoordelen en veroordelen. Het plaatje wat ik liet zien, getuigde niet van veel geluk. Noch ik, noch mijn kind had een happy face op deze foto kan ik U verzekeren. Maar juist de orthopedagoog was het die de wijze woorden uitsprak waar ik nog vaak aan denk: “Opvoeden is frustreren.” En zo is het.