Sideditch: een bandje

‘Is dit nou Lowlands in het klein?’
Ik kijk in de schitterende blauwe ogen van het mooie meisje dat zo prachtig lacht. ‘Nou, echt in het héél klein dan,’ zeg ik.

Nog geen dertig man is zondagmiddag naar het terras van Gigant Café gekomen om Sideditch te bekijken en te beluisteren. Het is warm. Heel warm. Te warm, ben ik bang, voor het grote publiek om naar dit bandje te komen luisteren.
Het bandje zelf doet z’n uiterste best. Sideditch is net terug van twee weken Duitsland. Daar hebben de leden zich opgesloten om nieuwe songs te schrijven. Zowaar, we krijgen er een paar te horen.

Ik heb nog nooit van Sideditch gehoord en laat me graag verrassen. Ik hoor The Smiths; Vrouwlief hoort The Sound. Mooie pakkende songs, stevige passages, maar ook schitterende atmosferische fragmenten.
Helaas is het geluid op het terras niet goed. Weer niet. Een buitenconcertje is altijd lastig te versterken en in het pijpenlaatje naast Gigant is dat niet anders. Ik zit achteraan. Daar is het te luid en hoor ik te veel vervorming. Als ik naar voren ga om wat foto’s te maken, zie ik de geluidsmannen hun best doen. Hier klinkt het zeker beter, maar als ik weer op mijn plekje zit, is het lawaai. Gelukkig kan ik erdoorheen luisteren en misschien valt de schade mee. Het valt mee. In de zengende hitte speelt het bandje nog maar weer een prachtig liedje. Zie en hoor zo’n liedje van zondagmiddag hier.
Veel te snel is het optreden afgelopen. De weinige mensen die er zijn maken zich op voor de barbecue.

Herman knoeit zijn dure speciaalbier over mijn witte broek. Gerrit komt aan tafel zitten en vertelt gedreven over de muziek die hem zo boeit. Is dit Lowlands, maar dan in het klein? Misschien. Het is in ieder geval een goede zondagmiddag bij Gigant.
Het mooie meisje betaalt voor mij een biertje. ‘Wat lief,’ zeg ik. Ik meen het.
Ze lacht het lachje. Alles is goed.

–

Apeldoorn, augustus 2012