Festival Mondial 2012

Apeldoorn kent vele kleuren en vele culturen. Met trots kijk ik vaak naar onze gemeente, waar vele culturen zich versmelten in onze samenleving. We hebben geen witte of zwarte scholen, maar scholen voor iedereen. We hebben geen wijken die je kan toekennen aan één cultuur, we hebben mooie interculturele wijken waar de meeste culturen meedoen met die van ons. Wij eten Chinees, Turks, Italiaans… het maakt niet uit. Apeldoorn is wat dat betreft, wat mij betreft, een mooi voorbeeld voor ons Nederland.

Nog mooier was het Festival Mondial. Om meteen maar een puntje van kritiek te leveren: er mogen volgend jaar iets meer gevarieerde activiteiten zijn voor kinderen, maar ik houd me voor dat ook voor dit festival het gebrek aan subsidie en sponsorgelden de organisatie parten speelde. Maar dan nu het mooie aan dit festival. De vele culturen en variatie aan mooie mensen die samenkomen in het Oranjepark, een park dat vaker symboliek staat aan vrede. Op deze dag, tijdens dit festival komt de hele wereld samen en kunnen we vooral leren van elkaar. De dans, de zang, de instrumenten, de klederdracht, de eetgewoonten, alles is verschillend. En toch zijn het niet de verschillen die dag maken, maar alles wat ons bindt.

Tot slot staan er nog tal van kraampjes met daarin diverse humanitaire organisaties. Het is hart-ver-scheu-rend om te zien hoeveel mensen zich bekommeren over het lot van een ander. Waar ook ter wereld. Natuurlijk hebben we hier ook onze problemen, maar het staat bijna niet in verhouding als je wordt geconfronteerd met Afrikaanse kinderen die gewoon geen onderwijs hebben, of Latijns-Amerikaanse landen waar medische zorg voor kinderen amper bestaat. Deze kinderen worden geboren zonder toekomst, totdat vele Nederlandse organisaties zich oprecht inzetten voor deze kansloze en weerbare kinderen. Bij het aanhoren van sommige verhalen, krijg ik een brok in mijn keel.

De mooiste les die we onze kinderen konden geven tijdens Festival Mondial was toch echt dat we met al onze Lego, laptops, kinder Tv-kanalen, een volle kledingkast en met name een bord vol eten, niet mogen klagen over ons lot hier. We hebben zelfs de rijkdommen om wat geld te delen met de goede doelen. Zo hielpen wij een beetje Brazilië, een beetje Peru en een beetje Zuid-Sudan en hebben onze kinderen zich daarmee met een beetje nieuw bewustzijn ontfermt over hun leeftijdgenoten elders op de wereld.

En dan besef je meteen dat het puntje van kritiek, mijn kritiek in de dit blogje weer typisch Nederlands is.

Tekst: Randy Gasper
Foto’s: J Robert ©