Apenheul: echt een dag plezier voor iedereen

Of ik een dagje Apenheul wilde doen, was de vraag. Ik antwoordde: ‘Gaan met die banaan.’
’s Morgens leek het nog een regenachtige zaterdag te worden. Als we aankomen bij de ingang van park Berg & Bos, dat helemaal vernieuwd wordt, is het gelukkig droog. De zon gaat schijnen en later wordt het zelfs warm.
We wandelen snel een rondje om de karpervijver. Lang geleden dat ik hier ben geweest, zeg. Even nostalgisch doen, hoor. Dan zien we de ingang van Apenheul.

Het blijkt nog altijd verstandig om geen losse spullen in je jas of zakken te laten zitten. Daarom mag je een ‘aapvrije’ tas lenen.
Gelijk wandelen we het eerste gebied in waar de apen vrij rondlopen. De brutale doodshoofdaapjes zijn een geliefde attractie. Lokken mag niet en voederen ook niet, maar dat is ook helemaal niet nodig. Overal zitten ze dichtbij; ik kom ogen te kort.

Even denk ik terug aan vroeger. Toen Apenheul net begonnen was, ging ik natuurlijk met mijn ouders eens kijken. Wat was het nog klein; je liep een rondje om het gorilla-eiland en kwam al snel bij de plek waar de wolapen vrij rondliepen. Dat is nu wel veranderd.
De opzet van het park is helder en overzichtelijk gebleven. Een goed aangegeven route leidt je van het ene ‘gebied’ naar het andere. Wat opvalt, is hoe goed men gebruik heeft gemaakt van de ruimte: je hoeft niet mijlenver te lopen en alle dieren hebben veel leefruimte.

Het uitzicht vanaf het verblijf van de bonobo’s over een groot deel van het park is schitterend. De mensapen zelf gaan hun eigen gangetje en lijken zich niet te storen aan de toeschouwers. Heel anders is het bij de ringstaartmaki’s, die breeduit genieten van het herfstzonnetje. Als bezoekers dichterbij willen komen en dat zonnetje wegnemen, zoeken de halfapen snel een beter plekje.
Het is tijd voor een hapje. Apenheul is duurzaam bezig: de frieten zijn gemaakt van biologisch geteelde aardappelen. Veel tijd om uit te rusten gunnen we onszelf niet.

We nemen plaats in een soort openluchttheater en zien hoe de gorilla’s worden gevoederd. Verzorgers van Apenheul geven heldere uitleg over de rangorde en stellen alle leden van de gorillagroep aan ons voor. Als alle groente en fruit op zijn, gaan de apen weer op weg. Wij ook.
De orang oetans zijn vandaag niet zo actief en blijven liever binnen. Daar kunnen we ze uitgebreid bekijken. Opvallend hoe veel jonge apen er geboren zijn in het afgelopen jaar.

Onze wandeling gaat verder langs de neusapen met hun malle gezicht, de berberapen in hun woestijnachtige omgeving en de prachtig gekleurde leeuwaapjes. Maar het leukst vinden we de slingerapen. Ze plagen elkaar, ze springen en rennen rond, ze treiteren de capibara’s, ze zitten versuft naast elkaar met hun hoofd op in hun schoot, ze stelen de show en ons hart.

Helemaal aan het eind van de route vinden we de oudgedienden van Apenheul: de wolapen. Het zijn er niet meer zo veel als vroeger.
Is het al gedaan? Hebben we alles gezien? Moeten we al naar huis? Vooruit, we lopen nog een keertje naar de doodshoofdaapjes. Omdat ze zo schattig zijn.

Ook zin in een dagje uit voor het hele gezin? Apenheul is iedere keer weer nieuw en verrassend. Dus ik zou zeggen: ‘Gaan! Maar zonder banaan.’

–
Apeldoorn, oktober 2012

Tip: Als u in de maand oktober een seizoenskaart koopt voor heel 2013, betaalt u slechts de prijs van een enkele toegang: €19,50 in plaats van €39,00!
Tekst, foto’s en filmpje: Bas Langereis