A Polaroid View: lekkere rauwe zondagse pop

Eindelijk weer eens een beetje volk in het muziekcafé van de Gigant. Al weet je nooit precies waar het voor komt; er is ook een of andere film in het filmtheater. Maar ik kom voor A Polaroid View: een Amsterdams bandje dat in de media enorme veren in allerlei lichaamsopeningen gestoken krijgt. En om mijn objectiviteit te waarborgen, neem ik mijn vriendin en haar puberzoon mee. Voor een portie bitterballen is hij altijd bereid om zijn ongezouten mening te geven.
Zanger/gitarist Tom Meijer is een ietwat introverte jongen die maar al te graag een poging doet het stugge Apeldoornse publiek een beetje aan te zetten tot enthousiasme (“u mag dansen” en “de handjes de lucht in”). Maar zingen kan hij! Hij heeft een hele zuivere stem waarin af en toe een stukje rauwheid naar boven komt. Soms heeft hij de neiging om tegen het schreeuwen aan te gaan, maar het is niet eens storend. Ik kom voldoende aan mijn trekken: muzikaal deugt het; geen bakken vol maffe gitaareffecten. Wél een uitgekleed drumstel met slechts een snare- en basdrum, een floortom en een paar bekkens en ja daar is ze weer: een prachtige bassiste. Nou vind ik vrouwelijke bassisten al snel prachtig, maar deze kan ook nog eens aardig zingen. En ze heeft een mooie naam: Nana Efah- Bekoe. Maar goed: ik dwaal af. De samenzang in de up-tempo nummers deugt ook. Meer dan dat: ik vind het mooi.
Intussen zit 14 jarige stiefzoon, laten we hem Dani noemen (want zo heet hij ook), met een halve bitterbal in zijn mond met zijn moeder te praten: “die zanger klinkt als 30 seconds to Mars”, denk ik te verstaan. Ik heb er nooit van gehoord, dus val mij niet aan op deze informatie.
De moeder van Dani daarentegen hoort Costello-achtige trekjes (‘in zijn vroege tijd’). Nou heb ik zelf een behoorlijk broertje dood aan artiesten te vergelijken met anderen, maar ik moet mijn geliefden ook te vriend houden. Hun namen zijn bij deze genoemd.
Al met al is A Polaroid View een heerlijk popbandje met begrijpelijke en makkelijke nummers, dat rijp is voor de grotere podia. Tom Meijer vindt dat zelf ook en geeft aan dat hij het publiek ooit eens hoopt te zien in een grotere zaal.
De band eindigt met “Always”. We mogen meezingen en dat doen we dan ook.
De zanger eindigt met: “Bedankt. Doei!”
Ik koop het debuutalbum en loop met vriendin en stiefpuber de dooiende sneeuw in.