De lange mannen van Audio Adam

Vier stoere mannen, de meesten ver boven de 1 meter 90, staan zondag om een uur of vier in het muziekcafé van de Gigant een beetje te klooien met hun instrumenten. Soundchecken heet dat.
Het wil niet zo best lukken lijkt het wel. Maar om half vijf barst het los. Veel te hard voor het kleine muziekcafé. Ik hoor een brij van geluid. Kennelijk heeft de geluidsman van de Gigant het ook door en beetje bij beetje wordt het geluidniveau teruggeschroefd en is dragelijk voor de oren van de aanwezigen.

“Open the Door” is een mooie binnenkomer. Ik heb nog niet zo lang geleden mijzelf beloofd om de bandjes in het muziekcafé niet meer te vergelijken met de grote jongens. Maar toen ze einde vorig jaar een minuutje bij DWDD mochten spelen, gaf zanger/pianist Tjerk Koekkoek te kennen het vergelijken met bestaande bands niet erg te vinden. “Je ontkomt er toch niet aan!”, zei hij tegen Matthijs Nieuwkerk.

Ok, dan wijk ik even af van de aan mijzelf gedane belofte: iedereen roept Keane of Snow Patrol, maar ik hoor dat dus niet. We zitten hier op Apeldoorn Direct, dus zoek ik het liever even wat dichter bij huis: The Doots. Verdulleme als het niet waar is. Audio Adam doet mij vreselijk denken aan The Doots. En niet alleen omdat veel refreintjes ‘oohooohwhhhooohooo’ gaan. Het is het hele pakketje.

De frontman laat het publiek merken dat hij het gezellig vindt. En het is ook gezellig. Ik meen, aan de meezingers vooraan te zien, dat er een flink aantal fans is meegereisd.
De samenzang deugt. Meer dan dat: zo af en toe word ik er zelfs vrolijk van.
Dan gaan ze een nummer (Ígnore Me) akoestisch spelen. De bassist, gitarist en de zanger gaan intiem bij elkaar staan. De zaal is stil. Wat een mooi nummer zeg. Heerlijke tweestemmige zang.

Dan mogen we even meedoen aan een piepklein spelletje: ‘We gaan een cover spelen en luister maar eens of u het herkent”, zegt Tjerk.
De band zet een nummer in dat ik dus even niet herken. Maar mijn vriendin is mijn Soundhound of Shazam in de branding: het is ‘Ho Hey, van The Lumineers’. Het refreintje herken ik wel. Ze zingen en spelen het mooi. Het arrangement is top.

As het nummer klaar is vraagt Tjerk: “en heeft u het nummer herkend?” Ik wil niet met mijn vriendins veren pronken dus ik hou mijn mond.
Iedereen houdt zijn mond. Kennelijk was de vraag retorisch.
De band speelt nog een paar stevige nummers en dan zijn ze klaar.

Ik koop de cd ‘This is our home’ en wring mij naar buiten.