Rachid B schrijft mij over zijn vlucht naar Nederland [2]

Ontzettend fijn StrangeArt dat ik mijn verhaal kan vertellen, dat lucht echt op. Ik ben echt moedeloos over mijn situatie. Gelukkig heb ik hier wel vrienden, maar die zijn ook heel arm.

Waar was ik gebleven? Oh ja, mijn vlucht uit Algerije, op weg naar een betere toekomst. Ik was drieëntwintig jaar, net uit de gevangenis en op zoek naar mijn oude vrienden. Maar iedereen was weg, weg naar het buitenland, weg uit de armoede, weg uit de misère. Dus ik besloot ook weg te gaan. Heb vijf dagen op zee gevaren als verstekeling, zonder eten en nauwelijks iets te drinken. Toen ik aankwam heb ik direct de trein gepakt naar Parijs. Weet ik veel van Europa?, stapte in Den Haag uit. Het was augustus en goed weer, in ieder geval zo goed weer dat ik buiten kon slapen. Eten haalde ik bij een bus achter het Centraal Station. Of die bus van het Leger des Heils was weet ik niet meer.

Bij de IND ben ik geweest om een verblijfsvergunning te vragen. En stom genoeg gaf ik daar een valse naam op en het verhaal dat de Algerijnse politiek de reden was van mijn vlucht. Die valse naam deed ik om te voorkomen dat ze er achter zouden komen dat ik in de gevangenis had gezeten. Stom, echt stom van mij. Die fout heeft mij nog vaak achtervolgd. Men kwam achter mijn leugen en ik kreeg geen verblijfsvergunning.
Het was de tijd dat Rita Verdonk nog geen minister was en als vreemdeling kon je je nog goed redden in Nederland. Later werd het angstiger maar kwam er gelukkig een generaal pardon voor mensen zoals mij. Dus ik naar de IND. Maar ja – stommerd als ik toen was – mijn valse naam was een contra-indicatie, ik kreeg geen verblijfvergunning. Hoe heb ik ooit zo stom kunnen zijn om toen die valse naam op te geven.

Er zijn ook vrolijke dingen hoor. Ik leerde een vrouw kennen en we hebben acht jaar samengeleefd. Zij had al twee dochters en we kregen samen een zoon. Ik werkte toen bij verschillende bedrijven en had een goed inkomen. Uitgebuit werd ik toen niet. Later bleek het een “hele moeilijke vrouw” te zijn, erg emotioneel, dingen kapot gooien en stuk maken. Zij heeft mij na acht jaar het huis uitgezet. Ik kon opnieuw beginnen, vluchtte weg uit onze woonplaats Ede en begon te zwerven.

Het ging niet goed met mij toen, zwaar overspannen, veel drank gebruik, stelen (heb ik nog drie weken voor in de gevangenis gezeten) en angst, pure angst. Een psychiater heeft mij goed geholpen en gaf mij medicijnen. Een stemmingverbeteraar en een middel om mijn angsten klein te laten blijven. Die medicijnen gebruik ik nog steeds, een kerkelijke liefdadigheid instelling zorgt er voor dat ik de recepten bij de apotheek, zonder betaling, kan inleveren.
Maar de medicijnen helpen niet voldoende, mijn dromen zijn verschrikkelijk, het duurt s’ochtends wel een paar uur voordat ik weer rustig wordt.

Mijn zoon, daar is veel verdriet over, vanaf zijn vierde heb ik hem niet meer gezien. Hij is nu dertien jaar en ik hoop dat hij eens tot het besluit komt om mij te leren kennen, per slot van rekening heeft hij ook mijn achternaam. Hoe zou jij het trouwens vinden?, een eigen kind, jouw liefste en je weet niet hoe het met hem gaat?. Daar denk je toch de hele dag aan?

Ik stop met schrijven, denken aan mijn zoon geeft veel verdriet, morgen schrijf ik wel verder.

Verantwoording: Bovenstaande feiten zijn verzameld tijdens een mondeling interview met de Algerijnse – in Apeldoorn wonende – illegaal Rachid B (niet zijn echte naam trouwens). Dit artikel is een deel van een serie, eerder verscheen “Zonder papieren” en “Brief 1, mijn jeugd” . Over de foto: de afgebeelde persoon is een ander dan Rachid.