Lowing en klotenweer

Het slechtste nummer dat Skik ooit maakte, zat al de hele dag in mijn hoofd: ‘het is klotenweer’. Het was ook best wel een beetje klotenweer op de zondag. Maar in het muziekcafé van de Gigant is het warm en aangenaam.
Exact om 16.15 uur begint Joakim Löwing te spelen. Een jonge vent uit Zweden met de artiestennaam “Lowing” (inderdaad zonder umlaut). Hij speelt akoestisch gitaar. Zijn muziekmaatje, Staffan Johansson, speelt elektrisch gitaar met een slide om zijn ringvinger. Ik denk, aan de ielheid van de stem van Joakim te horen, dat ze aan het inspelen zijn. Maar dat is niet zo.
Al gauw pakt Staffan een bluegrass mandoline en de mannen spelen een pingelend intro. Het is een bescheiden stel, geen van beiden zijn het topmuzikanten, althans: dat blijkt niet uit hun manier van spelen. De Gigant schreef in haar aankondiging over Lowing: ‘Met zijn unieke stemgeluid en mooie liedjes, kon hij wel eens een van de grote verrassingen voor de toekomst zijn.” Ik heb daar twijfels over. De meeste liedjes zingt Lowing met een kopstem die al snel verveelt. Ik mis dynamiek en kracht in zijn stem. Ik heb mijn stinkende best gedaan om wat mee te pikken van de betekenis van de lyrics, maar het is me niet gelukt.
Toch is de liefhebber van folkmuziek (anders kan ik de muziek niet omschrijven) nog wel redelijk aan zijn of haar trekken gekomen: het optreden had bij vlagen iets intiems. Er zat een kliekje fans in de zaal dat stil zat te luisteren. Ook sprak ik iemand die het samenspel tussen de akoestische gitaar en de mandoline heel erg mooi vond.
Gelukkig verschillen muzieksmaken.
Ook als het buiten een beetje klotenweer is.