Een brief van Ayisha, ex-prostituee en vrolijke drugs gebruiker [2 en slot]

Hallo StrangeArt,

Ik schreef in mijn vorige brief dat drugs mij niet beheersen, maar eigenlijk is dat niet helemaal waar. Door die drugs ben ik wel eens opgenomen geweest in de crisisopvang. Af en toe een pilletje ging nog wel, maar ik ben ook aan de drank geraakt. Toen ontdekte ik GHB. Daar ben ik 9 maanden aan verslaafd geweest. Halverwege vorig jaar trouwens ook aan XTC begonnen, na een week of zes was ik het zat. Ik slikte op een bepaald moment 6 pillen tegelijk in. Ik ben blij dat ik er zelf mee ben gestopt. Ach ja, GHB, pep, ketamine, coke, eigenlijk heb ik wel het hele assortiment gebruikt.

Ik heb wel altijd goed voor mij gezorgd, als drugs belangrijker wordt dan eten en drinken, dan ben je verkeerd bezig. Ik zorg eerst voor eten en drinken, dan pas voor drugs. Nu ik hier binnen zit gaat het wel beter, nu kies ik er ook bewust voor om een paar dagen niets te gebruiken. Dan is het ook leuk, gewoon er even van genieten, de een drinkt zijn glaasje wijn, ik heb wat anders nodig en neem zo nu en dan een pilletje.

Gebruik kan een mens trouwens anders maken dan die is, vooral als je niets meer hebt. Je wordt agressief en naar tegen elkaar. Nee, de onderlinge band tussen drugsgebruiker is vaak niet zo prettig. Je hebt mensen die alleen maar vrienden met je zijn als je wat hebt te delen.

Ik kan trouwens beter met mannen omgaan dan met vriendinnen. Het probleem met mannen is alleen dat ik in negen van de tien gevallen de mannen leuk ga vinden en dan weet ik niet meer wat ik moet doen. Meestal zijn de mannen waar ik verliefd op ben de verkeerde. En juist de mannen die goed voor mij zijn vind ik saai. Mannen moeten mij prikkelen en uitdagen.

Soms vraag ik mij af wat ik probeer te verdringen. Misschien het seksuele misbruik vroeger? Mijn verleden met mijn ouders, de Jehova getuigen? De ruzie die we hadden? Ach, mijn ouders bedoelden het wel goed, maar ze waren zo anders. Het zijn geen slechte mensen.

Over dat misbruik, Ik kan niet meer voelen. Ik kon niet meer met het verdriet omgaan en er waren weinig mensen waarmee ik er toen over kon praten. Als puber was ik depressief. Dus toch verdringing met die drugs?

Ik heb een hele tijd geen contact gehad met mijn ouders, maar de laatste jaren kan ik open kaart met ze spelen, Ook als het gaat om mijn drugsgebruik. Wij begrijpen elkaar steeds beter. We kunnen ook cynische grapjes met elkaar maken. Pas geleden had mijn pa een hele zware operatie en zat hij onder de morfine. Hé pa, zei ik, ik moet er voor betalen en jij krijgt het gratis, dat is niet eerlijk. Pa was verdoofd maar mijn moeder lachte zich rot.

Toen ik gisteren op bezoek ging drukte mijn moeder mij 20 euro in de handen, terwijl de reis maar 10 koste en zei: “Als je voor die andere 10 euro drugs koopt, kan ik mij best voorstellen hoor”.

Ach ja, de toekomst staat vast, als ik pech heb zal er ook wel een reden voor zijn. En hoe dan ook: er is een heel leger van engeltjes geweest om mij te beschermen. Je moet blijven lachen in het leven, ik heb al te veel gezien, te veel meegemaakt, en wil niet huilen. Dan maar een lach. Dan zien ze mijn binnenste niet.

Verantwoording: Deel 1 is eerder gepubliceerd zie hier. Dit interview is samen met Angela afgenomen in het “Grand Café” van Omnizorg. Ayisha is trouwens niet haar echte naam. Over de foto: Het binnenplein van Omnizorg.