Mijn nachtmerrie: Dictatuur van de Partij voor de Dieren

Een paar nachten geleden had ik een angstaanjagende nachtmerrie; Na een bloedige strijd riep de Partij voor de Dieren de dictatuur uit. Alles in ons vredelievende land werd ondergeschikt gemaakt aan het dier. Per decreet werd de grondwet veranderd. Alle wetteksten voor man, vrouw of persoon werden vervangen door dier.

Ambulances werden dierenambulances. De eerste hulp afdeling van het ziekenhuis werd getransformeerd tot een eerste hulp post voor dieren en iedereen werd verplicht een ziek of gewond dier op eigen kosten naar een kliniek te transporteren.

Het illegalen quotum werd opgeheven. Zwerfhonden uit het Oostblok en Afrikaanse landen kwamen ongehinderd ons land binnen en werden voorzien van een hok, voedsel en warmte.

Uitlaatplaatsen voor honden werden opgeheven en honden mochten overal onaangelijnd hun behoeften doen. De overbodige hondencontroleurs werden ingezet om vissers te arresteren bij vijvers.

Dierendag werd een nationale feestdag met dezelfde opzet als Bevrijdingsdag. Op drie oktober, de dag voor dierendag, werd er exact om acht uur één minuut stilte gehouden voor alle gedode dieren in de bio-industrie.

Bij het Nobelprijs comité werd flink gelobbyd om Marianne Thieme de prijs voor de vrede te geven.

Sex met dieren werd toegestaan, onder de voorwaarde dat het betreffende dier er ook plezier aan beleefde. Het productschap van de schapenhouderij kreeg van de commissie interseksualiteit een Europese subsidie voor de ontwikkeling van een genetische lijn van wellustige schapen.

Coffeeshops werden vervangen door meatshops, vlees werd gedoogd bij de voordeur en tegelijkertijd was er een streng en repressief achterdeur beleid.

Het verkeer was een chaos. Kippen, koeien en varkens werden losgelaten uit de stallen van de bio-industrie en trokken voor voedsel naar de stad. Langs de straat stonden bermmonumenten voor doodgereden koeien en varkens. Bij een aanrijding tussen dier en auto werd zonder meer de chauffeur als hoofdschuldige aangewezen. Verzachtende omstandigheden golden niet.

Ons land was in een chaos gedompeld. De chaos werd nog vergroot door de richtingenstrijd binnen de Partij voor de Dieren. De veganisten versus de minderheidsgroep van fruitariërs. Vooral de fruitariërs (veganisten die op voedingsgebied ook het leven en welzijn van planten ontzien) verenigden zich in terroristische groepen en pleegden bloedige aanslagen in het kassen en landbouwgebied. De fruitariërs eisten, onder terroristische druk, een wet die het bezit van kooktoestellen verbood.

Gillend en badend in het zweet werd ik wakker. Na een paar koppen koffie en het zenuwachtig roken van enkele sigaretten werd ik rustig. Buiten was er niets aan de hand, het vlees voor vanavond was ontdooid, er was als lunch nog een restant kippensoep en ik had een afspraak bij de poelier om een wilde haas op te halen. Ik probeerde de droom te duiden, waarom die vreselijke verlammende angst? Want dromen zijn een uiting van onbehagen, een onverwerkt iets of een intuïtieve waarschuwing.

Zou deze angst te maken hebben met enkele feiten van de Partij voor de Dieren? Besloten vergaderingen net als bij een sekte, een provinciale voorzitter die dieren slachten vergelijkt met de Holocaus, of zou het simpelweg een lokaal item zijn. Ogenschijnlijk een kleinigheidje maar wel tekenend en verontrustend: Pleiten voor een voedselbank voor huisdieren maar acties voor de (mensen) voedselbank niet steunen.

Gelukkig, het was maar een angstige droom, maar het sektarische gehalte van deze one issue partij blijft mij – ook als ik wakker ben – verontrusten.