The Postman White Nights: onthutsend!

In het filmtheater van Gigant draait ‘The Postman White Nights’. Velen hebben mij de film afgeraden: saai en niets te beleven. Een goede reden voor mij en mijn filmdiva om de film te bezoeken. Mijn gevoel geeft mij aan dat het wel eens een bijzondere middag zou kunnen worden. Vol gemoed stap ik Gigant binnen: zoiets van: Pedro is binnen: de film kan beginnen!

Inhoud van de film:
De film gaat over een postbode in het noorden van Rusland gaat in een dunbevolkt gebied aan een meer. ‘White Nights’ slaat namelijk (ook) op het feit dat in de zomer de zon daar niet ondergaat. De zeer serene film brengt het leven van de Postman heel aanwezig in beeld: het begint met de alledaagse zaken van opstaan, water halen, thee zetten, aankleden, met de boot op pad, post, pensioengeld en brood ophalen en dan langs de klanten. Eigenlijk gewoon saai. Maar…..wat je ziet, is wat je krijgt.

The Postman hunkert naar contact; intiem contact wat hem maar niet wil lukken. Hij bouwt een relatie op met zijn neefje; gaat met hem met de boot op pad, terwijl zijn moeder dat niet weet. Hij lijkt zijn aandacht van de moeder van het neefje naar het neefje zelf te verleggen. Grote mensen lijkt hij kennelijk niet te bereiken. In de nacht raakt hij in zichzelf gekeerd, ziet een grijze kat die hem aanstaart. De eenzaamheid lijkt toe te slaan.

Slechts voor 1 dag verlaat hij het dorp, wil weg uit de verstikking van het alledaagse leven; het lukt hem slechts voor 1 nacht en dan keert hij weer terug; berust in zijn lot; dit is het leven; verzet en hoop is uit den boze; verspilde energie. Geluk lijkt niet maakbaar te zijn.

De film is heel bijzonder, omdat:
Het zijn de rustige beelden van dat bootje op het water, beelden die een aantal keren worden herhaald; waardoor verdieping mogelijk is; waardoor de kijker de rust wordt gegund om de vorige beelden te doorleven.

De film raakt mij zo om de verbeelding van het alledaagse leven; het leven dat kennelijk maar tot op zekere hoogte maakbaar is; het leven waaruit waarschijnlijk niet te ontsnappen valt. Geluk is toch niet altijd af te dwingen? De film raakt mij zo om de soms mooie woorden: ,,Ik heb altijd maar pijn in de ziel”. De film raakt mij zo omdat berusting, noem het acceptatie, ook rust geeft.

De nabespreking
De nabespreking met mijn filmdiva is confronterend: hebben sommigen mensen gewoon pech; is een probleem toch geen uitdaging maar gewoon een probleem? Het zet mijn denken en doen in beweging. Het is een openbaring; een moment van AH-erlebnis. Prachtig; dankzij deze mooie film verlang ik naar Pasen: het feest dat niet het einde van het leven is; maar juist het begin. Het leven dat juist in de saaiheid de mogelijkheid biedt tot verdieping. Saaiheid kan leiden tot lijden; maar ook tot verdieping. Deze film heeft dit laten zien.