Deel 2: TEDx in Apeldoorn!

Delen, leren, inspireren, herontdekken maar bovenal luisteren….bij Apeldoorns eerste TEDxApeldoorn bijeenkomst.

Vrijdagmiddag tegen de klok van 17.00 uur lekker op de fiets richting het oude Centraal Beheer pand aan de Prins Willem Alexanderlaan voor een eerste bijeenkomst van TEDxApeldoorn. Het pand ontworpen door Herman Herzberg kent de afgelopen tijd al vele nieuwe bestemmingen voor diverse bijeenkomsten, seminars. Een heuse ontmoetingsplek en dus een geschikte locatie voor dit gebeuren. U heeft deel 1 van mijn AD collega al gelezen en weet dus wat TEDxApeldoorn in houdt. Ik geef er dan in deel 2 mijn eigen visie op. Op deze wijze vullen wij elkaar mooi aan.

Tegen de klok van 17.00 word ik welkom geheten door een groot LED aankondigingsbord met daarop de tekst TEDxApeldoorn waarbij de x staat voor indepentently of te wel: op een onafhankelijke manier / wijze. Eenmaal binnen loop ik de trap op en word ik hartelijk welkom geheten door een grijze trap waarvan elke trede prachtig was versierd met kleine vaasjes met daarin diverse veldbloemen met een uitzonderlijke verscheidenheid aan kleuren. Zie foto hiervoor svp. Ik kon het niet nalaten om dit vast te leggen. Hoeveel een entree al niet kan doen. Kort spreek ik één van de organisatoren Dieuwke de Boer. Een overheerlijke cappuccino en ik werd overstelpt door de hoeveelheid indrukken die overal op mijn netvlies werden gebrand. Zo was daar een heus mierennest gebouwd en kreeg ik tekst en uitleg hoe mieren zich organiseerden, een gezamenlijk doel hadden, werkten voor de kolonie als geheel. Ook zag ik een wensenraat. Ik kon hierin op een papiertje een gedachte, wens een overdenking, een suggestie schrijven en deze in het wensenraat stoppen. Dit was een van gaas gemaakte raad waar de bijen hun honing in achter lieten. De bedoeling was dat een ieder van de bezoekers een dergelijke wens weer retour gestuurd zouden gaan krijgen. Hoe en op welke wijze dit zou gaan gebeuren was mijn een raadsel maar de gedachte vond ik erg leuk. Een ander iemand die je niet kent iets willen wensen. Ook werd er door een medewerkster / schooljuf van beroep zei deze enthousiaste mevrouw mij nog een soort van kleiballen gemaakt met daarin verwerkt zaadjes die zouden gaan uitkomen. Deze met zaden gevulde kleiballen kunnen gebruikt worden voor het opfleuren van het openbaar groen in je eigen dorp of stad of als je terug bent in je eigen buurt.Iedere bezoeker heeft een dergelijke kleibal ontvangen. Wat een leuk idee dacht ik nog. Wie zaait zal oogsten.

Maar dan waren er natuurlijk ook de TEDx talks die naast al dit vrolijks ook mijn aandacht trokken. Ik mocht drie van deze bijwonen. De zaal werd opgezweept door een jonge drummer die het aanwezige publiek met zijn solo’s behoorlijk kon opzwepen. Hij had er zichtbaar plezier in. Ook hij had een TEDx talk en vertelde vol trots wie hij was en wat zijn missie was namelijk geld inzamelen voor kinderen die het minder hadden dan hem zelf. Er werd geklapt, gejoeld, gefloten na het aanhoren van de diverse talks. De voertaal was door het aanhoren van al deze persoonlijke noten voor mij van ondergeschikt belang geworden en ging erin als koek. Sprekers die vanuit hun persoonlijke overtuiging door ofwel hetgeen ze hebben meegemaakt of anderszins door een andere gebeurtenis anders in het leven zijn gaan staan anders zijn gaan kijken, anders zijn gaan handelen maar bovenal iets samen willen ondernemen en dit willen delen.

Nou ik kan u meedelen dat is gelukt en merk dat juist het delen een must en een groot goed is geworden in de wijze waarop wij in de huidige tijd met elkaar omgaan. Deze sprekers in ieder geval zijn dingen anders gaan doen. Zij zijn dingen anders gaan aanpakken. Het anders dingen gaan doen heeft gevolgen voor hen zelf, hun medewerkers, collegae met bijbehorende positieve gevolgen. Een groot applaus was voor de sprekers weggelegd en ook ik kon mij niet onttrekken aan het applaudisseren. Alleen het joelen en fluiten liet ik achterwege. Juist daar begon het voor mij toch ook iets te kriebelen. Ik ben er echter van overtuigd dat al vele mensen juist dit delen al jarenlang doen en zich tevens inzetten voor anderen op een bij hun eigen passende wijze. Waar ofwel de partner, de buurt, de familie, de juf, de sportvereniging maar wat blij mee is. Wat mij triggert is echter dat voor deze mensen met een verhaal hun plaats lijkt te vinden meestal pas na een grote gebeurtenis. Er ligt veelal een burn out, ziekte of unheimisch gefuhl aan ten grondslag waardoor een diepere laag wordt aangesproken welke tot gevolg heeft dat er anders wordt nagedacht over zaken die voorheen zo gewoon en vanzelfsprekend waren. Niets mis mee overigens laat dat helder zijn! Diep respect overigens voor diegenen die dit hebben willen delen. Dat bleek dan ook bij het lang en aanhoudend applaus welke Martijn van Duivenboden kreeg na het vertellen van zijn persoonlijke verhaal.

Last but nog least rest mij dan ook de vraag: zou deze mindset ook zonder dit gegeven bij de individuele sprekers hebben plaatsgevonden? Of zijn dit juist de inspirators voor diegenen die nog niet zover zijn? Om juist ook hen hierover te laten nadenken? Ik houd het op het laatste en ga ervan uit dat de overigens keurig verzorgde organisatie van dit evenement volgend jaar kan rekenen op een nog grotere opkomst en input van zeer uiteenlopende verhalen, want ik spreek dan ook de wens uit dat meer mensen in Apeldoorn van deze persoonlijk verhalen en ondernomen acties zouden moeten weten en horen.
Dit om te delen, te leren, elkaar te inspireren, herontdekken maar bovenal om naar te luisteren.