Vogelstreken

In mijn tuin staat een vogelhuisje. Normaal gesproken knabbelen roodborstjes, winterkoninkjes, mussen, merels, mezen, vinken en zelfs een enkele boomklever daar vredig en gebroederlijk van het door mij neergelegde lekkers. Vandaag werd de serene rust bijzonder wreed verstoord. Een vrijpostige Vlaamse gaai perste zijn veel te grote lijf in mijn overdekte voederplaats. Het ging maar net. In het vogelhuisje leg ik, naast vogelvoer en vetbollen, steevast een netje pinda’s. Dit om ook aan de lekkere trek tegemoet te komen. De pinda’s zijn voor iedereen en het is de bedoeling dat een ieder die dat wil, een enkele pinda oppeuzelt en de rest laat liggen voor andere snoepgrage fladderaars. Zoals het hoort. In mijn vogelhuisje gelooft men nog in eerlijk delen.

De hondsbrutale Vlaamse gaai geloofde nergens in, dat was wel duidelijk. Met man en macht probeerde hij het volledige netje pinda’s mee te nemen. Helemaal voor zichzelf alleen. Mijn verbijsterde blikken legde hij onverstoorbaar naast zich neer. Ik meende zelfs dat zijn priemende oogjes me wat meesmuilend aankeken. Alsof hij toch heus wel eens betere pinda’s had gegeten.

Uiteindelijk lukte het de onverlaat om het netje op de grond te werken, waar alle veel te dikke en luidruchtige buurtvogels zich en masse op de gestolen lekkernij stortten. Het was een getjilp en gekwetter van jewelste; duiven, eksters en Vlaamse gaaien probeerden elkaar uit alle macht weg te jagen om zich de delicatesse toe te eigenen. Met veel stemverhef en uiterlijk vertoon vertrokken de boeven net zo snel als ze gekomen waren. De overgebleven pinda’s lagen vies en oneetbaar op de modderige grond.

Vanaf de zijlijn keken de kleinere vogels en ik een beetje sneu naar dit vogelonterende graaitafereel. Ons eerlijk-delen-ideaal leek plosteling wel heel ver weg. Het zijn ook net mensen, kon ik niet nalaten om te denken.