Opvallend

Ik loop bij de kassa vandaan. Tevreden, want ik heb een mooie, warme trui kunnen vinden voor niet al teveel geld. Laat de winter maar komen. Eigenlijk ben ik nu wel toe aan een bakje koffie. Gun ik mezelf een korte pauze bij La Place? Een licht gerinkel van kopjes en ander servies komt me tegemoet. Ik werp een blik op mijn horloge: 11 uur. Vooruit, dat moet nog wel kunnen.

Met een kop koffie op mijn dienblaadje loop ik naar een rustig plekje bij het raam. Niet dat je hier nou zo’n geweldig uitzicht hebt, maar toch. Even de hemel zien is goed voor een mens, hoe grijs hij deze dinsdag ook is.

Ik kijk om me heen. Vreemd. Er is iets, maar ik kan er niet de vinger op leggen. Het zal mijn verbeelding wel zijn. Ik denk wel vaker dingen te zien die er niet zijn.

Maar dan zie ik opeens wat mijn onderbewuste allang had gesignaleerd: er zijn hier alleen maar vrouwen. En geen loslopende exemplaren, nee hoor: ik zie alleen tweetallen. Duo’s. Setjes. De meeste in de variant ‘zus-zus’ of ‘vriendin-vriendin’, maar ook enkele koppels ‘moeder-dochter’.

Ladies’ day bij V&D. Het rijmt ook nog. Zeg, ik ben bij de ingang toch geen aankondiging voorbijgelopen? Ik voel me werkelijk wat verloren, als vrouw alleen. Het is net of ik in een surrealistische film terecht ben gekomen. Ken je die met Jim Carrey? Zijn personage speelt al zijn hele leven de hoofdrol in een soap, maar is de enige die van niets weet. Dàt gevoel.

Ik beluister vrolijke, geanimeerde gesprekken, wat hebben ze het allemaal gezellig saampjes. Gekwetter lijkt het wel, een soort analoog Twitter. Er komt alweer een nieuw familieonderonsje naar de kassa gedrenteld. “Zoek jij alvast een plekje? Dan reken ik even af.” Nou, nou. Geroutineerd hoor.

Dan zie ik haar zitten. Een wat oudere dame alleen, die een beetje onzeker om zich heen zit te kijken. Ze heeft het complot ook ontdekt! Dat kan niet anders. Ook zij voelt zich buitengesloten door deze samen-met-elkaar terreur. Jawel, ik heb een geestverwant gevonden. De dankbaarheid gloeit in mijn binnenste. Of misschien was dat de koffie.

Zal ik op haar afstappen? Maar ja, wat zeg je in zo’n situatie? “Dag mevrouw, wist u ook van niets? Zullen we allebei sterk zijn en alleen blijven zitten? Of heeft u wel behoefte aan wat gezelschap?” Weet je wat? Ik doe het gewoon. Ik sta op, neem mijn jas en koffiekopje mee en zet een paar stappen in haar richting. Er verschijnt een brede lach op haar gezicht. Ze zwaait zelfs.

Maar dan hoor ik vlak achter me: “Jannie, zit je hier? Ik kon je al niet vinden!” Een zus. Vriendin voor mijn part. De dame is hier helemaal niet alleen. Ze zat te wachten op haar geestverwant. En ik ben het niet. Ik loop meteen maar door naar de afruimband.