Spanning in de binnenstad van Apeldoorn

Nog even wat lipstick op doen , de jas pakken en dan hup met de fiets naar de stad. Het is weer zover: de intocht van Sinterklaas. En zoals elk jaar ga ik ook dit jaar weer naar de plek waar mijn kinderen, en nu ook de kleinkinderen, netjes zullen staan wachten tot de Sinterklaas en zijn Pieten ons weer voorbij gaan. Het gespuis is er nog niet. Om mij heen verzamelen zich al aardig wat mensen: ouders met kinderen, opa’s en oma’s, broertjes en zusjes, ooms en tantes.

Terwijl ik dat zo eens sta te bekijken, denk ik eraan hoeveel jaren ik dit al doe. De intocht van Sinterklaas. Het is een komen en gaan van herinneringen aan de tijd dat ik zelf nog jong was en mijn kinderen in volle verwachting waren van alles wat zou komen. Elk jaar weer die verwachtingsvolle gezichtjes. Maar ook elk jaar weer kijken met een kritische blik: hoe ziet de Sint eruit. De kleding ziet er vaak wel mooi uit, maar wat eronder zit moet ook goed zijn. Alleen is dat lang niet altijd het geval. Er zijn dan lieden die de man in kwestie moeten omtoveren tot Sinterklaas . Dan blijkt wel wie met hart en ziel deze opdracht perfect uitvoert en wie er zich met een jantje-van-leiden afmaakt. De schmink is een verschrikking en dan de baard? Hoe lelijk wil je het hebben. Maar wat ik het ergste vind, is als zo’n man een dusdanig postuur heeft dat het Sinterklaaspak net een maatje te groot is.

Mijn kinderspul groot en klein, hebben mij inmiddels gevonden. Vol enthousiasme word ik begroet. “Hoi oma”, en “Oma , oma Sinterklaas komt ” roepen ze door elkaar, en een ander roept: “oma er komen ook zwarte Pieten, maar die vind ik wel een beetje eng”. Het gezichtje van mijn kleinzoon betrekt een beetje. “Weet je” zeg ik, “als zwarte Piet komt, kruip je maar weg achter oma. Niemand ziet je dan, geen zwarte Piet die weet dat jij achter oma staat”. Mijn kleinzoon kijkt mij een beetje lachend als een boer met kiespijn aan. “Maar oma, dan ziet zwarte Piet mij niet en kan hij ook geen pepernoten geven”. “Tja” zeg ik peinzend. “het is verschrikkelijk”. “Waarom dan oma”. “Nou”zeg ik, “je moet een keuze maken, als je bang bent en je wilt zwarte Piet geen handje geven, krijg je ook geen pepernoten. Anders wel”.

Het wachten duurt eeuwen, maar dan horen we ineens de muziek in de verte en ja hoor, daar komt de stoet. Mijn kleinzoon knijpt me van de spanning in mijn hand. Zijn zus en zijn nichtjes en neven roepen en schreeuwen: ” dag Sinterklaas” en het hardst wordt geroepen naar de Pieten. ” Zwarte Piet, zwarte Piet”. De Pieten strooien de pepernoten volop in het publiek en de kinderen die vooraan staan krijgen pepernoten in hun hand. Mijn kleine bangerik durft heel verlegen een beetje te kijken. Een van de Pieten gaat op de knieen voor hem zitten en zegt: “hallo, mag ik een handje van je”. Heel voorzichtig komt er een handje tevoorschijn, de andere hand knijpt in de mijne. Er schiet een heel klein brokje in mijn keel.

Ik zie dat er een klein lachje afkan. “Zal ik een foto maken van jou en Piet”, vraag ik aan hem. Een klein knikje. “Moet je wel een beetje lachen hoor”. Gelukkig heb ik mijn telefoon bij de hand en ik maak gauw een foto. Mijn kleinzoon krijgt een handje pepernoten van die lieve, zwarte, begripvolle Piet. Ik voel hem ontspannen. Hij kijkt mij aan: “oma, ik heb het gedurfd! Kijk eens, ik heb allemaal pepernoten.” Ja lieverd”, zeg ik, “je bent een kanjer”. “Oma ?”, “Ja “zeg ik, “dat was wel een hele lieve Piet hè?”. “Zeker”, zeg ik. Gelukkig vindt mijn kleinzoon zwarte Piet heel erg lief en terwijl ik weer naar huis fiets, denk ik aan de discussies en het geruzie over discriminatie van de zwarte Piet. Piet is gewoon lief en zo is het.