Station Apeldoorn: Het schouwspel van de tweede klas

Maandagmiddag. In de trein naar Apeldoorn neem ik wederom het schouwspel waar dat zich afspeelt in de tweede klas.
Ik reis alleen eerste klas als ik een dagje uit ga. Dit komt door mijn leeftijd, als 60-jarige reis ik goedkoper met de trein.

De trein zit vandaag redelijk vol als we om 15.23 uur gang maken richting Apeldoorn. Ja hoor, daar gaat een telefoon met een te luid deuntje. ‘Hoi, ja ik zie het. Ja, voorbij Amersfoort. Ik was een half uurtje eerder gegaan. Ik dacht dat niemand me zou bellen.’ Wie zou er in godennaam bellen? ‘Oké, ik eet bij Natalie, ik had een berichtje gestuurd. Nathalie komt bij de tweede helft van de wedstrijd, oké. Doei.’

Deze – voor mij eenzijdige – communicatie waarin de man met de te luide stem ons liet meegenieten, levert mij in ieder geval een fantasie op over wat voor wedstrijd de man gaat spelen. Zal ik het hem vragen? Nee, toch maar niet, want hij ziet er nogal vervaarlijk uit. De man heeft een soort legerkleding aan. Ik denk: hij moet niet gaan matten, want dan loop ik weg!

Rechts voor mij zit een gebruind sportief echtpaar te relaxen. Zouden ze een looptocht achter de rug hebben? Komen ze uit Amsterdam of gaan ze juist naar familie in Apeldoorn? En inderdaad: ze stappen uit in Apeldoorn.

Bij het betreden van de coupé moest ik wachten op een jonge man die zijn tentje had opgevouwen en een koffer en twee tassen in het bagagerek moest dumpen. Ik zei tegen hem: ‘Doe maar kalm aan; ik heb alle tijd.’ Dit zei ik terwijl er nog meer mensen achter me stonden. Ach, het gaf de jongeman de gelegenheid om zijn spullen rustig op te bergen. Ik word er zelf ook nerveus van als mensen moeten wachten op mij en dan jaag ik mezelf ook op. Toch goed om een ander de rust te gunnen.

De trein komt op 15:47 aan in Apeldoorn, volgens het interne bord. O heerlijk, weer in Apeldoorn, mijn stad.