Zomerkriebels: waar zijn de kriebels heen?

Hoi Peter,

Het beroemde 1-2’tje van Joke en jou heeft een zomerpauze en dus ontstond het idee om elke week iemand anders in gesprek te laten gaan met jou. Voor deze eerste reactie dacht ik. Ik pak zelf de “pen” en ga in op jouw column van vorige week.

Jouw column van vorige week ging over de natuurlijke zomergroenten van Stadsakkers en de tentoonstelling van David Levie. Het ging over het zomerse gevoel.  Volle terrassen, vrolijke mensen die niet kunnen wachten om op vakantie te gaan. De echte ‘zomer Kriebels’

Was is het dan toch bizar dat één dag later dat hele zomerse gevoel in een klap uit de lucht is geschoten. Jonge mensen zoals jij en ik, mensen met nog een heel leven voor hen waren kansloos toen hun lijnvliegtuig uit de lucht werd geschoten. En Waarom? Omdat Rusland en Amerika vechten om de PetroDollar?

De hele week lees ik al berichten van mensen die  schrijven over het verlies van hun dierbare. De jongen die een prachtig memoriam schreef over zijn ex-vriendin. Vanochtend, de leerling die haar docent Nederlands eerde met een brief in het Parool. Ze schreef:

‘Zelfs als ik ooit deadde ben
Dan weet je dat ik ergens ben
Dan ben ik alsnog, in de lucht 
als sterrenstof.‘

Dat soort teksten, een eerbetoon aan mensen die iets voor jouw hebben betekend, maken mij stil. Voor even voel ik dan de pijn en pink ik een traantje weg. Heel even is er dan niks meer op de wereld dan de woorden die ik lees. De Zomerkriebels vinden hun weg wel weer terug maar dat neemt niet weg dat dit een zomer is die we nooit zullen vergeten…