Een dag op Station Apeldoorn: Sein- en wisselstoring

De trein richting Apeldoorn is dunbevolkt maar wel gevuld met allerhande nationaliteiten. Bij mij in de coupé zit een lief Chinees stel en hun jonge kind met zijn drieën muziek te luisteren op één iPhone. Het jonge meisje was eerst aan het krijsen maar werd al gauw stil doordat ze bij haar mammie op schoot mocht en een dopje van het geluid in haar oortje kreeg. Wat me opvalt is dat er vaak mannen van rond de vijftig naast hun vrouwen in de trein zitten en dan gewoon dutten. Met het hoofd bijna hangend tegen het raam en de mond half open. Het reizen met de trein is zo relaxt dat je heerlijk kunt wegdromen.

Ik werd door een Turkse meneer aangesproken en hij zei dat ik 10 jaar geleden een foto van hem had genomen in de trein naar Amersfoort. Ik wist het echt niet meer. Hij vroeg me wel waarom ik een doekje droeg. Ik keek naar zijn jonge vrouw welke er ook een droeg en glimlachte wat. Ik dacht even; het is al weer 10 jaar geleden dat ik begon met het dragen van Bandana’s. Deze merkbekendheid werkt dus wel.

Op woensdag dacht ik in een boze droom te zijn beland. Een complete sein- en wisselstoring richting Apeldoorn – Deventer. Ik reisde met Arriva richting Apeldoorn Centraal, vlak voor het station stonden we stil en reden we uiteindelijk weer terug naar station Apeldoorn De Maten.

Vervolgens weer op de fiets naar Apeldoorn Centraal. Opeens praat iedereen met elkaar want er gebeurt iets waar niemand wat aan kan doen. Een drukte van belang op het station en gezellige koffiepraat tegen elkaar, want de koffie is gratis door de storing. En maar afwachten wanneer de trein vertrekt. Het heeft een soort schoolreisjes gevoel. In en buiten de trein vrolijk pratende reizigers alsof we op een soort festival zijn beland waarin tijd generaal speelt. Ook dat kan op station Apeldoorn.