Deel 2: Welke vormen van online hulpverlening zijn er?

Binnen de online hulpverlening zijn er volgens Schalken (2010) drie type hulpvormen te onderscheiden. Het eerste type is een passieve vorm van hulpverlening. Bij deze vorm heeft de gebruiker geen invloed op de inhoud, het gaat om statistische informatie. Hierdoor is de drempel om er gebruik van te maken erg laag. Denk maar eens aan jezelf; hoe vaak zoek jij iets op via Google of kijk je bij ‘veel gestelde vragen’?

De tweede vorm is een actieve vorm van hulpverlening. Bij deze vorm heeft de gebruiker zelf de inhoud beïnvloed, maar is er geen interactie met de hulpverlener. Hierbij kun je denken aan het delen van ervaringsverhalen, het doen van een zelftest, het deelnemen aan een gesprek in een chatbox of het doen van zelfhulp.

Janneke: “Ik chat altijd met mijn vaste begeleider. Twee keer per week heb ik een afspraak. Als ik op andere momenten vragen heb, kan ik altijd chatten of bellen, maar dan weet ik niet wie ik aan de lijn krijg, dus dat doe ik eigenlijk nooit. In het begin vond ik het moeilijk en raar om mijn begeleider via de computer te zien. We zijn toen begonnen met chatten”.

Het derde en tevens laatste type, is de interactieve hulpvorm. Binnen deze vorm van online hulpverlening beïnvloeden de gebruikers elkaar wederzijds. Voorbeelden van deze interactieve vorm zijn forums, e-mail, één op één contact via de chat of groepschat, maar ook behandeling of begeleiding (Schalken, 2010).

Janneke is een typisch voorbeeld waarbij de anonimiteit van online hulpverlening goed van pas komt. Zij was in het begin erg verlegen en vond het maar gek om via de computer te praten. Zij koos er voor om via de chat contact te zoeken met haar begeleider. Op deze manier durfde ze alle vragen te stellen en te vertellen hoe het met haar ging. Nu is er face-to-face contact bijgekomen en is Janneke gewent geraakt aan deze manier van praten. Janneke heeft een vaste begeleider, maar het kan ook zijn dat als ze ongepland hulp vraagt, zij verschillende hulpverleners zal treffen.