1-2’tje: Geduld, een schone zaak?

Hoi Peter,

De afgelopen week heb ik van verschillende medici te horen gekregen dat ik geduld moet hebben. Geduld om mijn weigerachtige lijf weer in model te laten trekken en mijn energie weer op te bouwen. Geduld hebben. Dat is makkelijk gezegd van achter je bureau. Maar “geduld”  staat niet in mijn woordenboek.

Ik heb het gewoon niet. Op het a-sociale af. Stellen die in de supermarkt midden in het gangpad uitgebreid staan te discussiëren over merk A of merk B, ik kan ze wel een schop verkopen, of als iemand vleeswaren staat uit te zoeken en zijn of haar boodschappenkar niet even los kan laten, zodat een ander er ook bij kan, mijn irritatiefactor loopt over. Wurgneigingen krijg ik ervan. In de apotheek een kwartier wachten voordat er een etiketje op het bestelde medicijn geplakt is, het kan mij een kookpunt bezorgen. Iemand iets uitleggen en dat die persoon het na drie keer nog niet snapt, ik hou er gewoon mee op.

Is geduld een schone zaak? Ik denk van niet. Mijn tante, die heeft een engelengeduld, maar die wil je af en toe gewoon door elkaar rammelen. Had ik maar moeten afwachten tot mijn lijf uit zichzelf normaal ging doen? Welnee, ik heb er alles aan gedaan, samen met deskundigen om me weer zover te laten komen dat ik weer redelijk normaal functioneer. Moeten mensen in een rot-situatie maar wachten tot het lot hun situatie bepaalt, of moeten zij het heft in handen nemen en zelf hun toekomst bepalen?

Je ziet het, er schuilt best iets a-sociaals in mij. Maar ik hou me in en pas me aan, zodat ik ondanks dat toch sociaal wenselijk gedrag vertoon. En wat mijn fysieke gestel betreft, ik doe mijn uiterste best om te berusten. Letterlijk af en toe.

Peet, ik zie je zaterdag op het feestje van onze lieve vrienden. Dat ik daar van tevoren en achteraf rekening mee moet houden, so be it.

Liefs, Jook