Demolition: rouw op een bevrijdende manier verfilmd

De komende weken draait in Gigant de film Demolition: letterlijk betekent het destructieve sloop. Effectenhandelaar Davis zit in het begin van de film samen met zijn vrouw in de auto als ze geramd worden door een vrachtwagen. Zij sterft in het ziekenhuis, hij heeft niets.

Dood maakt hongerig, en 10 minuten na haar overlijden probeert Davis een zakje M&M’s uit een automaat te halen. Automaat doet het niet, het zakje blijft hangen: weg vrouw, weg centen en geen M&M’s! Uit woede en frustratie schrijft hij de eigenaar van de automaat een klachtenbrief. Het lijkt wel of het verlies van het zakje M&M’s meer impact op hem heeft dan het verlies van zijn vrouw.
Een verrassend begin van een film die alle stadia van rouwverwerking behandelt. Wie gaat er nu een klachtenbrief schrijven over het missen van een zakje M&M’s als net je echtgenote overleden is? Daar komt een normaal mens toch niet op. Het is een film die op een aparte wijze én met humor een zwaar onderwerp behandelt.

Ogenschijnlijk beheerst gaat Davis meteen weer aan het werk. Iedereen op het werk is verbaasd als hij verschijnt. Hij toont geen emotie, hij is onverstoorbaar, hij gaat door alsof er niets aan de hand is. Wat hij wel doet, uiteindelijk , is een hele serie uitgebreide klachtenbrieven aan de automatenfirma schrijven, waarin hij de geschiedenis met zijn overleden echtgenote op papier zet. Het lijkt erop dat hij op deze manier het vreselijk ongeluk achter zich wil laten. Het gaat in feite niet om de klacht maar meer om weer grip te krijgen op zijn leven. Midden in de nacht wordt hij onverwachts gebeld door Karen van de klantenservice van de automatenfirma. Een sleutelmoment in de film: het blijkt het begin te zijn van een ommekeer voor Davis.

Zijn schoonvader, tevens zijn baas, maakt zich zorgen om hem en geeft hem het advies om tijd te nemen. De schoonvader zegt tegen hem: als je iets wil repareren, moet je het eerst slopen! Davis neemt het advies letterlijk op: met enorm veel woede sloopt hij alles. Van het slopen van de wc-deuren op zijn werk, het slopen van zijn laptop tot aan het slopen van zijn huis.

Davis wil de woede voelen, letterlijk de woede voelen, door wild met een slopershamer om zich heen te zwaaien. De zoon van Karen, Chris, helpt hem daarbij, helpt hem letterlijk de woede uit zijn lichaam te slaan. Het contact met de zoon Chris brengt Davis terug in de realiteit. Hij raakt hopeloos verstrikt in zijn gevoelens rondom zijn overleden vrouw en Karen, zijn nieuwe liefde. Voor het eerst laat hij zijn emoties toe.

Het is verwonderlijk en fascinerend om een film te zien over zo’n zwaar onderwerp waarbij je zo vaak moet lachen. Dat werkt bevrijdend voor de kijker. Een kanttekening: sommige karakters en verhaallijnen zouden dieper uitgewerkt kunnen worden. Toch maakt dat de film niet minder de moeite waard.
Het einde is verrassend, zeer verrassend. Het einde geeft zicht op een nieuw leven. Het einde geeft ruimte, ruimte om adem te halen: adem die nodig is om te leven. Davis kan verder. Wij zeggen: zien!

Pedro Waldenaar en Gracia Sullivan.