Rockmusical Rent: La Bohème revisited

Verrukt loop ik met mijn geliefde over de Amsterdamse grachten. Wat is onze hoofdstad toch mooi op deze zonnige oktoberdag, alle recente schietpartijen ten spijt. Gearmd wandelen wij langs de Leidsegracht naar het DeLaMar theater voor Rent. Een rockmusical! Gebaseerd op mijn lievelingsopera La Bohème. Vol verwachting klopt ons hart.

Het begint goed. De openingszin zet me meteen op scherp: ‘Hoe ging het ooit zo fout met ons? Hoe ging het ooit zo fout met mij? Hoe snij je lappen tijd weg?’ Muzikaal is de voorstelling een krachtstukje. Er zit een uiterst professionele en lekker spelende band op toneel, en de zanger/acteurs zijn sterk tot heel sterk. Op mij maken vooral de hoofdrolspelers Rosa da Silva (Mimi) en Ruud van Overdijk (Roger) erg veel indruk. De hele cast is trouwens fantastisch en acteert, zingt en danst er lustig op los. Het eerste lied van Roger over zijn verloren overleden liefde komt binnen. Ik zit op het puntje van mijn stoel.

Helaas blijft dat niet zo. Ik kan het niet volgen, snap vaak niet wie nou wie is en wat waarom wel of niet. Dat maakt dat alle stukken op mij fragmentarisch overkomen. Een enkele keer ontstaat een kippenvelmoment door een prachtig gezongen of gesproken indrukwekkende tekst. Het wordt afgewisseld met absurde scènes waar de zaal wel om kan lachen. Ikzelf kan mijn aandacht er niet bijhouden en kijk regelmatig op mijn horloge.

De rock opera Rent is in 1996 in New York in première gegaan met een verhaal dat losjes is gebaseerd op Puccini’s opera. In La Bohème leven Parijse kunstenaars aan het eind van de 19e eeuw voor de liefde en de kunst, tot één van hen overlijdt aan tbc. Rent speelt in de arti-farti wereld van het New York van de 90’s. In plaats van drank gebruikt men drugs. Iedereen heeft en sterft aan aids. Het Woody Allen-achtige gezelschap is een bonte verzameling van homo’s, biseksuelen, lesbiennes, en travestieten die filmer, songwriter, tv-producent of performance artist zijn. Zijn er in La Bohème al meerdere verhaallijnen, in Rent nemen ze lekker toe! En alsof dat nog niet genoeg is wordt er in deze voorstelling, die in 2015 ontwikkeld is voor M-Lab in Amsterdam-Noord, nog een verhaallijn aan toegevoegd. Filmmaker Mark gaat in 2015 terug naar het kraakpand waar hij 20 jaar geleden met zijn vrienden woonde om een film over die periode te maken. Hij is een van de weinigen van de groep die nog leeft.

De vraagstukken die geadresseerd worden zijn zeker niet mis. Ga je nog liefde aan als je terminaal bent? Hoe lang heb je zelf nog te leven? Je kunt maar één ding doen en dat is leven in het nu. Dit alles geeft stof tot nadenken. En zou genoeg geweest zijn. Toch slaagt het er niet in mij voldoende te boeien. Het zijn de ingewikkelde verhaallijnen, de bizarre tussenscènes en de rommeligheid van het geheel die maken dat ik niet ontroerd raak. Ook niet als Mimi aan het einde sterft. Ik ben blij als ik weer in de Amsterdamse zon sta.

Naderhand vraag ik me wel af of mijn achtergrond heeft meegespeeld. Ik ben sowieso meer van de klassieke muziek dan van de musical, alhoewel ik Jesus Christ Superstar wel mooi vond hoor. Maar ja, die muziek is bijna klassiek te noemen. Bovendien moet ik toegeven dat we in de foyer van het DeLaMar zeker niet de jongsten waren. Misschien is het gewoon geen voorstelling voor een opera liefhebbende dame die zo jong is als ze zich voelt. Dat weten we dan ook weer.

Gracia Sullivan
Theater DeLaMar, Amsterdam
9 oktober 2016 14:00 uur
Te zien in Theater Orpheus, Apeldoorn, op woensdag 19 oktober 2016 20:00 uur.
Zie www.orpheus.nl voor de voorstelling in Orpheus.