Hot; slot vakantieserie

Pedro Waldenaar schreef een vijfdelige vakantieserie. De komende dagen zullen deze elke ochtend verschijnen op Apeldoorn Direct. Vandaag deel 5, het slot.

Terwijl ik nog een biertje bestel, zie ik haar al weer zitten. Ik had haar al eens een paar keer eerder opgemerkt: bijna elke middag aan een flesje bier. Ongeveer zestig jaar, ontsproten in de jaren zestig, vermoedelijk als hippie de wereld rondgetrokken en blijven hangen in deze badplaats. Een beetje skinny en altijd van die verfomfaaide kleding: smoezelig rokje, smoezelig T-shirt. Ik ben nieuwsgierig naar deze vrouw, wie zou ze zijn, wat voor geschiedenis heeft deze vrouw, waarom zit ze hier elke middag? Bij mijn eerste slok van mijn biertje hebben we oogcontact, knik naar haar en breng zwetend mijn begroeting naar haar uit: “It’s hot, it’s very hot today!’ en glimlach op mijn allerbest.

Dit kon ik doen omdat ik alleen ben. Mijn partner heeft een strandtent verderop gevonden die wel helemaal voldoet aan de eisen van de vakantieman. Het zweet druipt van mijn gebruinde torso, nadat ik nogmaals heb vastgesteld dat het met 30% aan deze Spaanse kust toch wel erg hot is.
Haar antwoord verrast mij, schokt mijzelf enigszins, brengt me behoorlijk van mijn stuk: “Dear Sir, I’am always hot, always!!”. Hoor ik dit nu goed, always hot? Ze lacht erbij en nu zie ik ook dat ze een voortand mist. Ik weet even niet te reageren, ben echt even uit het veld geslagen en kijk van verlegenheid de andere kant op. Dit wil je toch niet horen.

Na enkele seconden herpak ik mezelf en glimlach als een boer die kiespijn heeft. Gelukkig steekt zij haar hand uit en nodigt mij uit voor een Hug. Razendsnel handel ik door meteen maar weer een biertje te bestellen en, grootmoedig, haar ook te trakteren. We proosten en zijn even stil: kijken naar de weg, naar de mensen, naar het strand en de zee: kijken voor ons uit en staan even stil bij het moment. Wat nu? Tja wat nu?

Ze doet me aan iemand denken, ze doet me denken aan het beeld dat ik in de bus had; in de bus op weg naar Spanje: ze voldoet aan een beeld; ja aan welk beeld eigenlijk? Waarom voel ik me zo meteen thuis in deze kroeg en met deze hippie? Opeens weet ik het; opeens zie ik haar voor mij; opeens hoor ik haar stem weer, een stem die ik al jaren niet meer gehoord hebt, een stem waar ik ontzettend naar hebt verlangd.
Het is de stem van mijn overleden zuster, het is het beeld van mijn zuster, mijn zuster en ik: een van de zeven kinderen van een handelaar in roerende goederen, zeg maar gerust voddenboer. Op weg met de bus naar Spanje, in mijn droom zit ik nu hier met mijn zuster……..

God allemachtig, dat me dit overkomt, aan de Costa Brava, dat het beeld van mijn jeugd hier opdoemt in een smoezelige, rommelige omgeving, waar de zon ongenadig brandt. Ik zie mijn zuster voor me: slim, onvoorspelbaar, overlever, empathisch en altijd die humor, weggevlogen op een mooie, lelijke dag. Een paar stoeltjes verderop zit zij, stiekem kijk ik naar haar en ik ben stil, staar naar de voorbijgaande trein, naar het strand en de zee. Hier moet ik het mee doen, dit is mijn bestemming. Nu weet ik het eindelijk.

De zomer van 2016: een mooie zomer, een prachtige zomer, hot, very hot!!