Tirza en tv? ,,Had ik niet moeten doen.’’

Met gemengde gevoelens kijkt beeldend kunstenaar Tirza Verrips terug op zijn televisie-avonturen in Hotel Romantiek. Daar in Zwitserland, tegen de Italiaanse grens werden door de programmamakers in opdracht van KRO-NCRV twaalf dames en een dozijn heren op leeftijd door de camera gevolgd met het oog op een mogelijke liefdesaffaire. Verrips huiverde al bij het eerste begin en contacten met andere hotelgasten zijn er niet uit voortgekomen. Laat staan vaste verkering. ,,Ik had mijn tijd beter kunnen gebruiken.’’

Het zat allemaal nogal tegen. Dat begon al in Apeldoorn, toen bleek dat een goede vriendin die hem warm had gemaakt om mee te doen, zelf afhaakte. ,,Zij had zich al eerder opgegeven. Ze vroeg aan mij om dat ook te doen. Ik heb dat gedaan en werd uiteindelijk uitgekozen. Zij was verhinderd om naar Amsterdam te komen voor een gesprek. Dan gaat het niet door. Iedereen wordt stevig gescreend.’’

Eenmaal op de plek van bestemming volgde de ene teleurstelling na de andere. Zo werd het gezelschap voortgetrokken door een tractor het dorp binnengereden. Verrips spreekt van ‘’tenenkrommend’’. Kort daarvoor hadden de heren, die per vliegtuig waren gearriveerd, vluchtig kennisgemaakt met de dames die met een bus waren vervoerd. ,,Ik had al heel snel in de gaten dat er voor mij niets bij was’’, lacht de kunstenaar. ,,Het was vooraf ook niet mijn bedoeling een vaste relatie aan te gaan. Ik zag het meer als iets grappigs. Een compleet verzorgd reisje naar een hotel in Zwitserland leek me ook wel aardig.’’

Tenenkrommend

Nu weet Verrips dat bij televisie niets is wat het lijkt. Neem de aantrekkelijke voorzijde van het Jugendstill hotel. ,,Binnen was het allesbehalve luxe. Heel oubollig was het. We hadden weliswaar een eenpersoonskamer, maar geen eigen douche en toilet. Dat mag je toch in zo’n hotel verwachten. Ik vond het eten slecht. Slappe hap. Maar ik ben best een sociaal mens en weet me aan te passen. Ook al trof ik er geen geestverwanten, ik heb ook wel plezier gehad en gelachen. Maar tenenkrommend waren ook allerlei spelletjes die ze hadden bedacht. Mensen van wie ze dachten dat er wél een relatie mogelijk was, werden tegenover elkaar gezet in een treincoupé en ze kregen vervolgens via een microfoontje allerlei aanwijzingen toegespeeld die ze de ander moesten toefluisteren. Gelukkig is mij dat bespaard gebleven. Al werd er in het algemeen wel heel vervelend gepusht om mensen bij elkaar te krijgen en zo te kunnen scoren.’’

Die minderheid kwam dan ook uitgebreid in beeld. Tirza Verrips daarentegen nauwelijks. ,,Terwijl er wel interviews waren afgenomen. Maar daar zag je op televisie niets van terug. Kijkers kregen geen enkele achtergrond van de deelnemers. Zo had ik al bij het screenen verteld dat ik van jongs af aan beeldend kunstenaar ben. Maar ik heb daarnaast ook een tijd mijn brood als kapper verdiend. En dát vonden ze blijkbaar wél bruikbaar om uit te zenden. Daar stond ik dan als kapper in beeld, terwijl ik dat vak al jaren niet meer heb uitgeoefend. Nee, het programma had de diepgang van een botervloot.’’

Terugreis

Ook de terugreis verliep voor de Apeldoorner allesbehalve vlekkeloos. ,,Ik had van tevoren aangekondigd tijdig weer in Apeldoorn te moeten zijn. Ik had afspraken. Ik vroeg of ik op de luchthaven van Zürich kon worden afgezet. Ik wilde mijn ticket zelf wel betalen. Maar nee, dat bleek niet te kunnen vanwege een afscheidsdiner. Dan te bedenken dat we ter gelegenheid van dat afscheidsdiner in een fastfood restaurant werden gedropt. Wat afscheidsdiner? Een hamburger met friet was het. Junkfood! Ik heb voor eigen rekening nog wat anders genomen. Pas diep in de nacht kwamen we in Utrecht aan waar gedeelde taxi’s klaarstonden. . Ik heb gelukkig kunnen bereiken dat ik niet met anderen zo’n taxi hoefde te delen, anders was het nog later geworden. Ik heb zelden zo kort geslapen. Ik lag uiteindelijk tegen een uur of vier in mijn bed.’’

En de nasleep? Verrips kan kort zijn. ,,Er is nog één mevrouw die het wel prettig vindt om met mij om te gaan. Maar ik heb zoveel vrienden in Apeldoorn. Mensen waar ik zelf voor kies. Ik heb nauwelijks meer contact. Hotel Romantiek valt bij mij buiten de categorie ’niet willen missen’. Nee, achteraf gezien kan ik zeggen: ik had dit niet moeten doen.’’