Vakantie in het teken van voordoen, herdenken, vieren en ontmoeten

Ik had de afgelopen week nog het genoegen om van een week vakantie te mogen genieten. Hoe mooi kwam het dan ook uit dat juist de afgelopen week vele activiteiten in het kader van herdenken, vieren en ontmoeten op het programma stond.

Op 4 mei in de avonduren gezamenlijk op de fiets gezamenlijk naar het Oranjepark waar om 20.00 uur de voor ons gevallen oorlogsslachtoffers zouden worden herdacht. Het was stil om 20.00 uur, oorverdovend stil. Die avond werd er door velen stil gestaan bij het alle slachtoffers die ons vrijheid hebben gebracht.

Het was die avond daar in het Oranjepark mijn inziens drukker dan het ooit was geweest. De dag van 5 mei viel voor velen in het water waarbij moet worden opgemerkt dat op het eind van de dag het alsnog goed toeven was waar je je ook mocht bevinden op een bevrijdingsfestival, kroeg of kleedjesmarkt. Vieren dat je op kan groeien in volledige vrijheid, dat je mag zeggen wat je vind alhoewel daarover de meningen de afgelopen week duidelijk van mening verschilden inzake het Fuck de Koning gebeuren.

De dag erop werd opgevolgd door een bijeenkomst in het Omnisport. Ik zou voor Apeldoorn Direct hier mijn informatie verkrijgen omtrent de Veteranen optocht. De “vets” en helden van onze bevrijding die naar ik schat minimaal 86 jaar tot maximaal 97 zouden moesten zijn en de wijze waarop Apeldoorn hun bevrijders een warm welkom zouden gaan bezorgen. In het Omnisport aangekomen kreeg ik uitleg over deze dag en met welke middelen de organisatie hun ding moesten doen. Met een keurig pakketje met informatie verliet ik het Omnisport. Goed geregeld dacht ik nog.

De dag van de optocht naderde. Om nog meer in de “sfeer” te komen fietste ik op de terugweg naar de Loolaan. Mooie banners met daarop de tekst Hello Again op onze meest elegante laan van Apeldoorn spraken mij aan. Met name dat “again”. Want wie had ooit nog gedacht dat na de parade van 2010 wij onze bevrijders nog een keer zouden mogen gaan begroeten?

Ik moest en zou nog even de Canadian Club in. De vereniging Oud Apeldoorn liet hier aan vele bezoekers die deze week een bezoekje brachten oud prenten zien, oude films en fragmenten uit lang vervlogen tijden. Samen met een aantal aanwezigen haalden wij aan de hand van enkele van deze prenten oude herinneringen en vele vragen op. “waar is dit toch in Apeldoorn”? Welk gebouw staat hier nu? Welke wijk was dit?

Mevr. van de Zande en tevens mede oprichter van de vereniging Oud Apeldoorn sprak ik kort. Leuk om elkaar te ontmoeten en nog leuker om het over vroeger te hebben. Ze is namelijk naast voorzitter van deze Stichting ook nog eens een nicht van onze vader. Ik werd daarnaast gevraagd door Dhr van Otterloo ( schrijver / eindredacteur van vele boeken over Apeldoorn ) of ik voor de vereniging Oud Apeldoorn in het kader van ook verjonging van de verhaallijn van vroeger mogelijk ook wat stukken zou willen schrijven en publiceren en of ik mijn emailadres aan hem wilde sturen. Hij gaf mij zijn kaartje. Luisteren en ontmoeten en wat dat je zoal al niet kan brengen. Leuke en uitdagende dingen dus!

De dag van de veteranen optocht en het festival in het Omnisport was daar. Gauw nog even een tweetal bosjes papegaai tulpen gekocht om aan de krasse knarren te kunnen overhandigen. Samen ging ik omstreeks 11.30 uur met mijn vrouw en dochter Britt op de fiets richting het Oranjepark. De plek voor ons om the Libarators toe te juichen, er met mijn camera bovenop te zitten, voor te doen, herdenken, vieren en ontmoeten. Ik was overduidelijk niet de enige die er zo over dacht gezien de grote aantallen mensen waaronder ook velen met kleine kinderen. Het waren Apeldoorners met een zeer uiteenlopende leeftijdsopbouw laten we maar zeggen.

Mooi om zo een gekleurd pallet aan mensen van soms wel drie rijen dik op een lange laan te mogen zien genieten van muziek, het gelukkig droge weer en hun bevrijders.Kinderen met bloemen in hun hand, kinderen die een high five wilden, Apeldoorners die spontaan “we”ll meet again” begonnen te zingen of het Nederlands Volkslied ten gehore brachten. Wat een sfeer, wat een muziek en wat een overweldigende indruk dat alles op mij maakte. Met mijn fotocamera in de hand trachtte ik zoveel mogelijk vast te leggen.

Emotie, details, glimlach, bloemenpracht en merkte dat ik even een aantal keren wat weg moest slikken iets wat mij niet helemaal lukte. Ik pinkte een traantje weg en vroeg mij tegelijkertijd af waar die traan voor stond en mij zo spontaan verraste. Een mengeling van en de indrukwekkende muziek, de pipes en drums, de oude gezichten en wetende dat deze veteranen ergens in het Apeldoornse hebben gevochten en ook hun angst, pijn en verdriet hebben moeten gehad. Dat was ‘t! Voordoen, herdenken, vieren, ontmoeten en mag ik daaraan toevoegen “voelen”.