Vrolijk Pasen: Een aardige vent

,,Hé Pedro, leef je nog?” Het is Stille Zaterdag, de dag voor Pasen, doe nog even snel wat boodschappen bij de goedkoopste discounter van Apeldoorn. Bij het inladen van de boodschappen in mijn fietstas zie ik hem al van verre aankomen, in de Hoofdstraat van ons geliefde Apeldoorn, de stad van de doorsnee Nederlander. Een houthakkersblouse, een grote hond, die precies op hem lijkt, werkzaam in het huppelverlenerscircuit en de HBO WC net niet afgerond en toch veel praatjes.

Heb hem leren kennen in het plaatselijke café, waar veel beroemde Apeldoorners zich laven aan drank en gratis borrelhapjes (beste lezer, u denkt natuurlijk het volgende: waar ze zich laven aan drank en vrouwen. Maar helaas, die vlieger gaat voor hen niet meer op, sinds de Viagra door de zorgverzekeraar niet meer wordt vergoed).

Aardige vent, hoor, niks mis mee, maar toch…nou, je moet met hem geen discussie voeren, want discussie met hem voeren, is een woordenstroom over je heen krijgen en als je tegenspreekt, roept’ie steevast: ,,Jij draait altijd de waarheid altijd om!” Maar voor de rest: gewoon een aardige vent, die niet te beroerd is om een heerlijk biertje te drinken op mijn kosten om vervolgens heilig te beloven dat ik de volgende keer het driedubbel terugkrijg en dit alles onder het motto: ,,Het is beter te geven, dan te ontvangen!”.

You’ve always a last chance

,,Hé Pedro, leef je nog?” Met een grote grijns komt’ie op me af, geeft me een ongenadige klap op mijn schouder. ,,Tjonge, tjonge, ik dacht dat je al lang vertrokken was?” Geestig antwoord ik: ,,Al vertrokken, jongen, ik mis steeds de boot!; letterlijk en figuurlijk!”

We lachen om zoveel humor. Ongemerkt pakt hij die kans om onmiddellijk een enorme woordenstroom op mij af te vuren: ,,Man, die opmerkingen van jou op facebook die irriteren me mateloos. Daar word ik écht chagrijnig van. Je verstoort met die opmerkingen mijn creatief proces. Dat mijn stukjes een libelle-achtig karakter hebben!! Nee, dan die zogenaamde intellectuele blogs van jou!!. Hou toch op man en ga iets serieus doen, ga werken bijvoorbeeld”.

Ik raak er een beetje van in de war, wil eigenlijk weg, maar weet nog niet hoe ik dit moet afronden. Ik begrijp werkelijk niet waar die woede vandaan komt. Dat die man mij zo serieus neemt, deze boze, witte man. Mijn gedachten dwalen af, ik moet denken aan het optreden gisterenavond, aan die bloedmooie vrouw met dat bloedmooie liedje:
,,You’ve always a last chance
It’s never too late
You’ve always a last chance.”

Ik raakte zeer onder de indruk, die woorden, die vrouw met haar zwarte jurkje en haar, rode hoge hakken, de muisstille zaal, de serene sfeer, het raakte me, het raakte me diep van binnen: ,,You’ve always a last chance”. Even leek de wereld perfect.

En terwijl ik aan dat optreden en die woorden denk, voltrekt zich een wonder: ze staat voor mij, met haar hond, prachtig gekleed, een vredesduif om haar heen cirkelend, ze lacht naar mij en zingt: ,,You’ve always a last chance”.

De boze, witte man is gevlogen, opgegaan, de vernietiging, het verdriet heeft plaatsgemaakt voor hoop en energie. Ik ben even stil, stil in het rumoer om me heen, stil op Stille zaterdag en denk aan morgen, aan Pasen: dood maakt plaats voor leven: Er is altijd een laatste kans. Hier word ik vrolijk van, dit geeft mij energie!

Vrolijk Pasen.

Deze blog is een creatieve uiting van: Peter Vroon, die de foto heeft gemaakt, Sonja Bruil, van haar is de tekening en de tekst is van Pedro Waldenaar. Tezamen vormen zij de groep Dromers.