Apeldoorns schreeuw om cultuur

Het was half twaalf op het Raadhuisplein. Een klein groepje mensen verzamelde zich. Kennen we elkaar? Sommigen wel, anderen kijken verwonderd. Is het hier te doen? Het is nog geen vijf voor twaalf, maar veel scheelt het niet. Apeldoorn schreeuwt om cultuur. Het begint aarzelend met vijftig mensen, tachtig mensen, aanvullend tot meer dan 150 deelnemers.Wij zijn er die morgen. Wat doet Apeldoorn?
Apeldoorn verzamelt zich, met Olaf Prinsen, Wethouder Cultuur. Met de directies van Orpheus, Markant, Coda en Gigant. Met professionele kunstenaars, musici, amateurkunstenaars. Grijzige vijftigers, jongeren, kinderen, allen betrokkenen. Cultuur raakt hen, de waarde staat voor hen onomstotelijk vast. Dan ineens verschijnt tegen vijf voor twaalf een kleine mobiele fanfare. Drie mannen, die met grappen en grollen cultuur op de agenda plaatsen. Na enkele muzikale stukken laat ik mijn stem horen. Vraag mensen op het Raadhuisplein een muzikale schreeuw te laten horen. Een schreeuw om cultuur. Omdat het vijf voor twaalf is. Cultuur van iedereen is. Van jongeren, ouderen, muziekliefhebbers, schrijvers en lezers, concertbezoekers en theatertijgers, van onderwijsmensen en ouderen. En dat cultuur het cement van de samenleving is. En moet blijven. In de hoop dat met onze schreeuw het geen vijf voor twaalf is maar opnieuw 1 uur, met alle tijd en ruimte die nodig is. Zodat alle culturele instellingen kunnen blijven doen wat belangrijk is: verbinden met kunst en cultuur.
Met behulp van een dirigent schreeuwt Apeldoorn. Met de overtuiging en met de creativiteit die mogelijk is. Zacht, hard, hikkend en uit volle borst. We schreeuwen om cultuur!!!! Twee jonge streetdancers improviseren er met ghettoblaster op los. We dansen als ouderen lekker mee.
Daarna gaat het met fanfare gezamenlijk door de Hoofdstraat. Drie dames voorop. Met ballonnen en flyers om Apeldoorn te laten weten, dat Nederland schreeuwt. En niet voor niets.
Onderweg komen we een Oost-europese accordeonist tegen. Er wordt geimproviseerd. De Hoofdstraat geniet mee. Hier gaat het om. Ontmoeting, meedoen, elkaars taal spreken in creativiteit. ” Dit is goud waard” zegt ook een raadslid, dat voorbijkomt. De waarde van kunst en cultuur, even zichtbaar op die ene dag, 20 november. Nederland schreeuwde op 20 november. Ook Apeldoorn schreeuwde even op 20 november. Een mooi moment.

(Foto’s: D&R fotografie)