Boerin zoekt oogst

In mijn familie heerst enigszins lichte concurrentie over wie de meeste bramen heeft en als rechtstreeks gevolg daarvan wie de meeste potten bramenjam heeft. We delen graag, de jampotten met inhoud worden royaal aan elkaar geschonken. Het is niet zo heel verwonderlijk dat we de oogst belangrijk vinden en hier graag met elkaar over spreken: in onze jeugd waren we financieel afhankelijk van een goede oogst! Je kunt het “Boer zoekt oogst” noemen. Iedere zondagavond ben ik dan ook graag getuige hoe de boeren aan het oogsten zijn in “Boer zoekt vrouw”. Ook een mooi item voor een blog, maar dit keer gaat het over de onvolprezen bramen.

Om maar gelijk het gevoelige punt te benoemen: mijn bramenoogst in 2014 is totaal mislukt. Maximaal 10 bramen heb ik geteld en deze heb ik uit pure frustratie aan de vogels gegund. Vervolgens heb ik de struiken helemaal teruggesnoeid in de hoop dat deze het leven zouden laten en ik opnieuw kan beginnen met frisse energieke struiken. Het gevolg was dat er een paar zielige stronkjes te zien waren in de tuin. Geen gezicht en het voelde niet goed: jarenlang hebben de struiken en ik een plezierige relatie gehad en nu het even iets minder goed gaat wil ik ze niet gelijk afschrijven. Goede raad is dichtbij. Een vriendelijke verkoper in het tuincentrum vertelde me dat het vaker gebeurt dat de oogst een jaar achterblijft en dat de beste manier om de geliefde struiken weer aan de praat te krijgen is: snoeien, mesten en beschermen tegen de vorst. Pokon en gieten dus! Ik zie nu al uit naar de eerste blaadjes in 2015.

140 kilometer ten noorden van Apeldoorn woont mijn broer en hij heeft ook bramen struiken in de tuin. Deze concullega vertelt mij dat hij een top bramenjaar heeft en dat de jampotten niet aan te slepen zijn. Ik juich van harte en openlijk mee en gun het hem met alle liefde. Zoals ieder jaar krijg ik van hem een pot jam. In de afgelopen jaren is dit een soepele exercitie, dit jaar blijkt het een ware uitdaging. De eerste keer vergeet ik de oogst mee te nemen, vervolgens blijft het op de keukentafel staan bij hem thuis, daarna doet zijn dochter twee keer een poging en vergeten we uiteindelijk de plechtige overhandiging van het rode goud.

Gisteren was het zover: het door mij begeerde rode goud, inmiddels achterin de koelkast van mijn nichtje beland, kreeg ik uit handen van mijn broer. Met het nodige respect krijgt het een plaats in mijn keuken en ik verheug mij op het ontbijt van de volgende dag. Het is een feest om de zaterdagochtend te beginnen met een broodje met jam, omlijst met een kopje koffie en de krant. De overige gezinsleden slapen nog , het huis is in ruste en de “boerin” stopt even met zoeken en geniet van de oogst. Het blijft uiteindelijk in de familie!