Een ieder op zijn of haar manier…

Afgelopen week, vrijdag, zo tegen het middaguur liep ik het stadhuis binnen. Ik moest even langs het WMO loket om wat informatie in te winnen over de route en de mogelijkheden van de inzet van huishoudelijke hulp. Tegenwoordig een hele toer om dit uit te vinden, vandaar een persoonlijk bezoekje. Face to face werkt altijd sneller en gemakkelijker.

Bij binnenkomst werd mijn aandacht naar de rechterzijde van de hal getrokken door een aantal hangtafels, een keurige tafel gedekt met koffie, fris, glazen en twee keurig geklede dames. Verder aan mijn linkerzijde een aantal tafel afgedekt met een mooi fluweel blauw kleed met daarop een drietal bloemstukken met lintjes met teksten. Rondom dit geheel schermen met zwart wit foto’s. Foto’s die een verhaal vertelden. Ik wilde een dergelijk verhaal horen.

De man die ik ooit al eens had ontmoet omdat ik zelf als docent destijds bij deze herdenking met een 2e klas Havo studenten voor het vak geschiedenis aanwezig mocht zijn was Dhr. Arend Disberg. Een zeer vriendelijke man met een prettig Apeldoorns accent. Ik stelde mijzelf voor en vroeg of ik hem een vraag mocht stellen. Hij herkende mij na bekendmaking van mijn naam en wij begroette elkaar vriendelijk. Ik vroeg kort hoe laat de bijeenkomst op het gemeentehuis en de kranslegging buiten voor het stadhuis zou gaan plaats vinden.

Ik moest immers nog naar het loket WMO en naar mijn ouders toe. Dus als een malle op de fiets naar mijn ouders. Broodje gegeten en gelijk de temperatuur van het “thuisfront” even opgenomen. Snel op de fiets terug omdat ik nu in de rol als Apeldoorner en toehoorder zeker het verhaal van één van de overlevenden van dit kamp Rees wilde aanhoren.

Weer aangekomen op het stadhuis kwam ik aan in een overvolle raadszaal welke was gevuld met veel op de één of andere wijze betrokken oudere mensen, vrienden, bekenden, overlevenden en kinderen. Ook aanwezig de burgemeester van Rees die tevens een toespraak hield. Het verhaal van dhr. Ben Tesink welke werd voorgelezen door zijn dochter over de gebeurtenissen van toen. Het verhaal duurde lang maar ik kon niet weglopen, ik moest en zou dit verhaal aanhoren. Niet omdat ik haast had maar omdat dit verhaal zo pakkend, boeiend maar des te meer mij en de zaal meenam naar hoe het toen was. Daar in het kamp Rees; Mensonterend, gewoon zoals ik het met eigen woorden zou moeten omschrijven. Wat een leed. Ik merkte ook een enorm respect voor de wijze waarop deze mensen gezamenlijk lange tijd in dit kamp hebben moeten verblijven.

Mag ik u aanraden het verhaal zelf te lezen? Hierbij de link: http://dwangarbeidersapeldoorn.nl/2014/12/herdenking-28-11-2014-verhaal-van-b-tesink

Even later vertolkten een aantal leerlingen van de PC Montessorischool Passe Partout een door The Kik zelfgeschreven Nederlandstalige lied op een bestaande versie van Chef Special genaamd “in your arms” of te wel: “schuilen bij jou?” De rillingen liepen over mij rug en zag dat dit bij menigeen het geval was. De zaal was al stil maar werd steeds stiller. De emoties waren voelbaar en zichtbaar. Mooi en goed om te zien dat dit jaarlijks bijeen zijn en komen kan plaatsvinden. Dat hier ruimte voor is en blijft. Dit mede dankzij de inzet van de Stichting Dwangarbeiders Apeldoorn.

Buiten werd de herdenking verder vorm gegeven door het leggen van diverse kransen. Dit doen wij als Apeldoorners goed dacht ik nog. Al neuriënd stapte ik op mijn fiets op weg naar huis. “als ik huilde of bang was of stierf van de kou, kon ik schuilen bij jou, kon ik schuilen bij jou”?….

Beelden van Wilco Westrik: