Ellen ten Damme en Arie in Orpheus op 19 mei

Arie? Ja, Arie de nepkanarie. Een verweesde ekster die Ellen opgeraapt had en daarna verder verzorgd. Een rode draad door het optreden, die overigens makkelijker te plaatsen was als het andere Leitmotiv… haar huisje (met de bijbehorende beslommeringen). Na een verhaaltje over Arie begon het optreden en het moet gezegd, wat een heerlijke stem heeft die vrouw, met name in de wat meer melancholieke nummers. Je merkte dat ze het publiek raakte.

Maar ook met de meer “explosieve” nummers zoals het oefenen met het publiek voor een optreden in het Ziggo Dome, compleet met mee-zing refrein en stagedive. Of zo’n nummer als “Ik ben niet gek”, waarbij ze begint een drumstel te bespelen met deegroller en pollepel en eindigt door het drumstel finaal van zich af te trappen (tot grote gespeelde ergernis van de toneelman) een heerlijk lachmoment.

Met een vragenmomentje in een optreden waarbij het publiek een stukje van zichzelf bloot moet geven, heb ik altijd wat minder. Dat zal wel de angst zijn dat ze mij wat vraagt, maar toe…laat maar. Ook de combinatie met een acrobate op de achtergrond was leuk om te zien, maar ook hier miste ik het raakvlak voor het geheel van het optreden.

Haar frans- en duitstalige nummers, heeeerlijk. Het zijn voor mij zijn altijd weer die langzame nummers, Een nummers als “Tanz mich”, “Gute nacht Freunde” en “Fur mich soll’s rosen regnen” of het nummer “Ik moet nog zoveel leren” , ontroerend.

Een avondje genieten in Orpheus met een hartverwarmend podium mens .