Filmnacht Gigant zit vol sfeer en emotie

Afgelopen zaterdagnacht werd er voor de 18e keer de Filmnacht georganiseerd in Gigant. Ik wist niet hoe ik me hierop voor moest bereiden, dus ik besloot de nacht voorafgaand in elk geval door te halen. Qua slaap dan. Aan de line-up kon het in elk geval niet liggen als ik mijn online “collega’s” van IMDB mocht geloven.

Dat we met echte filmliefhebbers waren deze avond, stond buiten keif. De ooohhh’s, de aaahhh’s en af en toe een snik gaven aan hoe de mensen meeleefden met de zeer goede selectie aan films die Gigant ons voorschotelde. Achtereenvolgens konden we genieten van A dangerous method (Engels), Monsieur Lazhar (Quebecois/Canadees), Et maintenant, on va ou? (Arabisch), Headhunters (Noors) en Intouchables (Frans).

Monsieur Lazhar kregen we in plaats van de uitgestelde release Salmon Fishing in the Yemen. Totaal geen straf, integendeel. Als liefhebber van de Franse taal en met een zwak voor het Quebecois was deze film oogstrelend mooi gefilmd en gemonteerd, en was het verhaal op meer fronten hartverscheurend. Toch kon de film niet op tegen Intouchables die vanaf 16 april te zien is in Gigant. Maar was ik bij deze film niet een beetje bevooroordeeld, omdat Parijs 4 jaar van mijn leven is geweest?

Tussen de films door werden we goed verzorgd door de organisatoren. De pauzes brachten ons koffie, thee, een appeltje, heerlijke soep en dat gepaard met fijne themamuziek van de aanwezige pianist. Tevens werd onze kennis getest met een heuze filmquiz. Er was ook een poedelprijs voor de slechtste deelnemer en het was dan ook niet verbazend dat wij die wonnen. Toen immers de gastheer begon over het antwoord op vraag 6 op de achterkant, dachten wij slechts: achterkant?

Alle films waren prima “filmhuis” films. Al houd ik er niet van om films in dergelijke hokjes te stoppen. Een film is een film en hij is ergens van slecht tot goed. Wanneer je namelijk in die hokjes gaat denken, zou Headhunters mogelijk buiten de boot vallen. Qua filmwerk, verhaal, montage, spanning was dit een – soms lugubere – thriller die niet misstaan zou hebben in de grote bioscopen. Deze Noorse film had dan ook van alle 5 de films het meeste Hollywood gehalte. Echter, niet de hoogste waardering van het publiek. Die eer ging terecht naar Intouchables.

Het was deze Filmnacht vooral sfeer proeven. Hoewel ik zo nu en dan eens een filmpje pak in de charmante, knusse zaaltjes van Gigant, was ik nog niet eerder bij een Filmnacht geweest. In de wetenschap dat het tot een uurtje of 7 in de morgen zou duren, dacht ik dan ook veel van mijn generatiegenoten te ontmoeten. Niks bleek minder waar. Mijn aanwezigheid en die van mijn bioscoopmaat Sander Hupkes zorgden voor een enorme verlaging van het leeftijdsgemiddelde. Ik ben nog jong, dat werd die avond bewezen en dat gaf me het nodige vertrouwen. Alleen daarom al een geslaagde avond. Ik maakte me dan ook meer zorgen over de mensen achter mij in de zaal. Als ze even de ogen toededen, checkte ik toch even of de buikjes nog bewogen. Gelukkig… alle aanwezigen van de uitverkochte Filmnacht kwamen levend uit hun stoel.

Na de laatste film trakteerden de onvermoeibare vrijwilligers alle aanwezigen op een hartig ontbijt. Met mooie films, een fantastische nacht en een volle maag keerden we huiswaart. Waar de nacht eindigde, begon de dag! Heerlijk!

Volgend jaar weer!