Mijn avondje Waylon

Als ik de popzaal van Gigant binnenloop is het al druk. Mensen staan bij de bar. Twintig mensen staan dicht tegen elkaar aan. Snel lopen we naar een plekje vooraan bij het podium. In de zaal is het rokerig door de rook van rookmachines. Door het blauwe licht dat van boven het podium de ‘bak’ in schijnt, krijgt de zaal in combinatie met de rook een mysterieuze waas.

Achterin de zaal staat de licht- en geluidstechnicus. Hij draait alvast muziek van de Apeldoornse artiest voor wie we allemaal gekomen zijn. Het publiek bestaat uit jonge en oudere mensen. Iedereen is verwachtingsvol. Af en toe kijken mensen op hun horloge: zou hij al komen? Steeds meer mensen komen binnendruppelen. De zaal raakt voller en voller. De voorstelling was ook helemaal uitverkocht, zo hoorde ik boven van een medewerker van Gigant.

Voor me staat een zoenend stelletje. Twee jonge meisjes staan helemaal vooraan bij het podium. Enthousiast klappen ze mee op de beat van de muziek. Als de deur die toegang geeft tot het podium open gaat wordt er gejoeld. De muziek staat net iets te hard om een goed gesprek te kunnen voeren. Iedereen drinkt wat en zegt af en toe wat tegen een persoon naast zich. Een groepje van vier mensen links naast me zijn een beetje zenuwachtig. Ze giechelen en roepen de naam van de artiest. ‘Waylon, Waylon!’ Maar de artiest komt nog niet. Wel gaat de deur naar het podium open en dicht. Er komen mensen naar buiten, maar Waylon is nog nergens te bekennen. Het publiek begint onrustig te worden. Het concert zou om 21.00 uur beginnen. Het is nu al een half uur later. ‘Nou we hadden rustig om kwart over negen weg kunnen gaan’, zegt een vrouw die schuin voor me staat. ‘Ja maar dan hadden we niet zo vooraan gestaan’, zegt haar vriendin.

Dan komt een mannetje met een zwart T-shirt het podium op. Met een zaklamp knippert hij naar de geluidtechnicus achter in de zaal. Het wordt donker. Het publiek begint te gillen als de artiest het podium op komt.

Tijdens het eerste nummer gaat het publiek al uit zijn dak. Mensen om mij heen komen al in beweging en dansen voor zo ver dat mogelijk is in de drukke ‘bak’ voor het podium. Waylon verwelkomt mij en de andere mensen in de zaal met ‘goedenavond Apeldoorn!!!’. Gegil van de aanwezige meisjes en vrouwen is hierop het antwoord.

‘Soms zijn er van die berichten die je bij blijven. Vandaag is dat prins Friso. Natuurlijk zijn er mensen die ook onder een lawine terecht komen maar voor deze man is aandacht en dat is logisch.’, zegt Waylon. Dit zorgt voor bewonderende ‘o’ en ‘ah’ onder het publiek. ‘Maar het maakt niet uit wie je bent. Het kan iedereen gebeuren.’ Dan begint hij weer te spelen. Het nummer ‘fragile people’ volgt. Als het lied klaar is geeft het publiek de zanger een warm applaus.

Na nog een aantal nummers gespeeld te hebben, zegt Waylon dat hij even naar de wc moet. In deze korte pauze wordt het publiek getrakteerd op een ‘battle of the drums’. De twee drummers op het podium nemen het tegen elkaar op. Ook dit vindt het publiek erg leuk. Na elk stukje krijgen de drummers een daverend applaus. Of komt het doordat Waylon ondertussen het podium weer heeft betreden?

De rest van de avond geeft Waylon het publiek een geweldige show. Als het bijna is afgelopen roept het publiek het voorspellende ‘WE WANT MORE’. We moeten even wachten, maar daar is hij weer. Twee nummers later is het dan echt klaar. Het was een geweldig optreden!

Door: Tessa-Norah Feenstra