Orphaned Land: beuken met een boodschap

‘Hoi Ernst, nee wacht, laat mij even uitpraten. Jij was vorig weekend alleen maar aan het woord: nu ik even, oké? Was jij al hier binnen vanaf het begin? Ja? Ik redde het niet. Heb ik iets gemist aan The Mars Chronicles? Au.

Ik heb een stuk van het tweede voorprogramma gezien en gehoord: The Arabic Rock Orchestra. Leuke band, bijzonder. Een Palestijnse metalband, dat zie en hoor je niet vaak. Ik in ieder geval niet. Mooi die oosterse melodielijnen erdoorheen. Het volk ging uit zijn dak. Jammer dat het gordijn weer eens hing in Gigant.
Clone, daar had ik ook nog nooit van gehoord. Jij zeker wel? Oh, ook niet. Lekker beukwerk met veel gitaar en een boel schreeuwgedoe. Ha, hun afsluiter was geniaal. Ik dacht: wat hoor ik? Bleek het een liedje van Björk te zijn. Prachtig!

Maar toen was het de beurt aan de hoofdact: Orphaned Land. Deze Israëlische band speelt metal op een wel heel bijzondere wijze. Veel sefardische en arabische invloeden, een boel koren en orkesten uit de digitale doos, maar vooral heel veel prachtige riffs, bloedmooie melodieën en pakkende zang, vaak in het Hebreeuws.
Het publiek ging uit z’n dak. Jong en oud stond te headbangen. Eerlijk gezegd kon ik mijn kop ook niet stilhouden. Langer haar, is dat niet iets voor jou, Ernst?

De boodschap van de band was duidelijk: wij maken muziek die wij mooi vinden en wij laten ons daarbij niet hinderen door achterhaalde ideeën afkomstig uit culturen en religie. Goed en kwaad, licht en donker, God en de duivel, oorlog en vrede; alles komt aan de orde. “People should be judged by their hearts and inner sincerity, not their religious beliefs.” Pin me d’r niet op vast; ik heb het van hun webstek.
‘We hebben in ons voorprogramma ook een Palestijnse band. We touren niet alleen samen,’ vertelde leadzanger Kobi Farhi op het podium, ‘maar we slapen ook in dezelfde tourbus.’

De muzikale invloeden komen uit allerlei hoeken en gaten. Zo maakt gitarist Yossi Sassi bijvoorbeeld gebruik van een bijzonder instrument: een dubbelneck met daarin zowel een elektrische gitaar als een akoestische oud. Als ik het goed heb. Aan de andere kant staat hij ook voor een wand van versterkers. Ted Nugent, maar dan iets anders.
Mooie zang wordt afgewisseld met die death grunts en dat alles zeer gedoseerd. Ik vind het lekker.

Hun recente album All is one krijgt veel aandacht en terecht. Daarnaast komen ook stukken van de voorganger The Never Ending Way of ORwarriOR (gemixed door u weet wel, mijn held Steven Wilson) voorbij. Prachtig, prachtig.
Ernst, zit er niet doorheen te praten, de hele tijd. Ik wil dit horen. Helemaal opgaan in deze muziek. Laat mij beuken met een boodschap.
En jij? Ga hun laatste plaat All is one horen. Je gelooft je oren niet.’

–
Apeldoorn, november 2013

–

Links naar filmpjes van het concert komen spoedig.