Pasar Malam: een feest van 2 culturen

Van buiten zie je het: ik ben van 2 culturen. Van binnen ben ik het: ik ben van 2 culturen. Afgelopen zaterdag bracht ik in mijn eigen Nederland een bezoek aan het feest van mijn moederland: de Pasar Malam Asia in de Americahal. De laatste tijd ben ik enorm bezig met de zoektocht naar wie ik ben, naar wie wij als familie zijn en Indonesië speelt daarin een steeds grotere rol. Ik stel mezelf veel vragen.

Maar deze avond even niet. De Pasar Malam Asia was een avond van gevoel, van thuiskomen. Vragen beantwoorden zich hier vanzelf. Ik voel me meteen thuis en ja, deze mensen zijn (ook) mijn mensen. De geur van eten, van wierook en van de verkeerde eau de cologne komt mij tegemoet. Het is echt een pasar malam, een avondmarkt vol kraampjes. En net als in Indonesië zijn ook hier van elke kraam er tien hetzelfde. Bij wie koop ik nu dezelfde spekkoek? Ik stel mezelf deze avond één Hollandse vraag: waar leven die verkopers in vredesnaam van?

Mijn grootste verontwaardiging is een kermis grijpmachine. Het pure succes van integratie zullen we maar denken. Het eten is weer overheelijk. Indische, Nederlandse en Molukse mensen sluiten aan voor de heerlije saté ayam, pisang goreng en rendang. De muziek is soms weer traditioneel en stiekem eentonig, dan weer rocky zoals indo’s kunnen rocken. De van de Molukken afkomstige ingevlogen – voor ons onbekende – zanger Roy is een verrassende nachtegaal. Elke euro voor zijn komst is het waard.

De band die voor en na Roy speelt, bespelen het publiek met herkenbare Indische en Molukse liedjes. De mensen zingen mee of staan op om te dansen. Line-dance natuurlijk: en vanavond schaam ik me er niet voor. Allemaal op hun manier netjes gekleed. De heren zijn als altijd galant en proberen met hun geverfde haardos op 60-jarige leeftijd nog mooi te zijn voor hun dame. De baard en snor worden zeker niet vergeten.

Ik kijk, ik zie, ik observeer en zie iedereen genieten van een feest die op de Indische manier professioneel is opgezet. Oude bekenden ontmoeten elkaar, de jonge generatie lijken met mij te genieten van dit stukje Indonesië in ons. Ik zie veel Nederlandse gasten. Mogelijke vakantie-gangers die besmet zijn met het Indonesië-virus, maar ook vrienden van de eerste generatie Indische en Molukse mensen die naar Nederland kwamen. Ze genieten samen, culturen komen samen. Ik denk aan onze geschiedenis, aan onze culturen, maar ook aan onze familie. De emoties krijgen de overhand, er komen weer vragen. Het wordt tijd om te gaan.

Ik krijg van vrienden het boek Asta’s Ogen en zit elke zondag aan de buis gekluisterd om de verhalen van Adriaan van Dis te mogen aanschouwen. De pasar is voorbij, de zoektocht gaat verder. In mijn Nederland, naar mijn Indonesië. Ik ben van 2 culturen.

Zal Geert ooit mijn gevoel begrijpen?