Tubular Bells for Two on bare feet… in Orpheus

Een live performance van zo’n bekend en complex nummer draagt een groot risico in zich, zeker als getracht wordt het nummer exact na te spelen. Het publiek gaat luisteren naar wat er niet klopt en anders is, en luistert niet meer naar het optreden. Maar gelukkig was er ruimte gehouden voor een zekere vrijheid, dat de sound of een loopje niet exact hetzelfde klonk was niet storend omdat je de artiesten bezig ziet. En als er tijdens de uitvoering iets niet klopt en Daniel Holdsworth een wanhoopsgebaar(tje) maakt van waar blijft mijn geluid, merk je dat elk optreden faalbaar en menselijk is.

Het nummer is nog nooit met zo’n beperkte bezetting gespeeld, er zijn wel orkestrale versies bekend maar wat Daniel Woldsworth en Aidan Roberts hier neerzetten is uniek. Door eerdere recensies had ik de verwachting dat er een compleet gymnastisch programma aan ten grondslag zou liggen maar dat viel mee, wat rek en strek oefeningen om bij de instrumenten te komen soms even een korte tussensprint (Op blote voeten dat wel), maar zelfs dan was er nog tijd voor een slok water. Alles was ook zo efficient neergezet dat misgrepen niet snel voor zouden komen.

Wat ik me dan realiseer tijdens het zien en horen van de uitvoering, is wat een uitproberen en oefenen er voorafgegaan moet zijn om alles op de juiste plek te krijgen en elkaar niet in de weg te lopen, dit is niet even een muziekboek pakken en naspelen. Een prestatie dat is het zeker en ook leuk om naar te luisteren.

Na de show nog even signeren en de tijd nemen om wat na praten, deze artiesten staan duidelijk nog dicht bij hun publiek.