In Beeld: Johan Kruithof, oud wethouder en bezige baas

Toen Johan in de jaren’80 in Apeldoorn kwam wonen vond hij het hier tamelijk ‘saai en dorpsig’. Maar: ‘Alles komt (ooit) goed’. Zo ook Johan zijn kijk op en gevoel over Apeldoorn. Inmiddels is hij verknocht aan Apeldoorn, zo zegt hij zelf. Sinds 2 jaar is Johan gepensioneerd wethouder. Maar stilzitten, hó maar. Johan draagt nog steeds graag zijn steentje bij om onze stad mooier en toleranter te maken. Hoe hij dat doet? We zochten een gaatje in zijn volle agenda en vroegen hem er alles over tijdens een kop koffie bij Johan thuis.

Over Johan
Geboren: 19 februari 1952 in Enschede, een echte tukker dus.
Verliefd/verloofd/getrouwd: Nog steeds verliefd, verloofd nooit aan gedaan en al 44 jaar getrouwd.
Drinkt zijn koffie: Zwart.
Je maakt mij blij met: Een goed boek, pot schaken en deelnemen aan een politiek debat.
Hier gaan mijn nekharen van overeind staan: Van veel dingen hoor, geloof ik.
Liever een hete zomer of een ijskoude winter: Een hete zomer en in de week rond Kerst een witte wereld.
Ik zou weleens 1 dag in de huid willen kruipen van: Onze minister president.
Meest dankbaar voor: Banale dingen als gelukkig getrouwd zijn en kinderen die het goed doen.
Niet veel mensen weten van mij dat: Ik ben tamelijk transparant, iedereen mag alles weten.
Motto of lijfspreuk: Het komt (ooit) goed.

Wie is Johan?

“Een man van 68 die in zijn leven heel wat gedaan heeft. Maar ook weer niet zó bijzonder veel, hoor. Ik probeer waar ik kan een bijdrage te leveren aan mijn omgeving en iets voor anderen te betekenen. Maar wegcijferen doe ik mezelf niet hoor, ik maak voldoende ruimte voor mijn eigen plezier, hobby’s en reizen.”

En dus al 44 jaar getrouwd!

“Ja dat klinkt bijna saai lang, hé? Maar ik heb er nog nooit spijt van gehad.”

En toch wil ik weten waar die nekharen van overeind gaan staan.

“Haha, dat zijn er wel wat. Kort en krachtig antwoorden op die vraag is dus lastig. Laat ik me beperken tot 2 dingen. Ik erger me heel erg aan mensen die onvoldoende tolerantie voor anderen hebben. Het hebben van korte lontjes bij veel mensen. Tegenwoordig is men erg snel op de teentjes getrapt, persoonlijk beledigd of voelt zich tekortgedaan. Er is veel armoede in de wereld, in Apeldoorn. Maar sommige mensen zeuren om het zeuren. Mijn advies naar die zeurpieten zou zijn: ’tel je zegeningen eens wat vaker’.”

Waar droomde je over als kind?

“Waar dromen kinderen zoal over? Ik wilde piloot worden, brandweerman; dat soort type beroepen vond ik erg interessant. Ik hield en hou erg van getallen, wiskunde en systemen. Een afwijking van me, ik besef het. Mijn gezin bestaat uit alfamensen, zo ben ik ook opgevoed. Dus om mijn bètatalent wordt vaak gelachen hier thuis. Ik ben een kind van de jaren’60. Had haar tot op mijn schouders een grote baard, rookte pijp. Ik dacht na over de problemen in de wereld in mijn twintiger jaren. Die roots maken tot wie je later bent en hoe je denkt.”

En hoe kijkt een sixties kind tegen de tijd van nu aan?

“Ik kom dus uit de tijd van vrijheid, ruimte krijgen, ruimte geven, veel moeten kunnen en weinig grenzen (willen) zien. In die zin vind ik de samenleving nu wat samengeknepen. Er mag steeds minder en ik vind het zelfs wat preuts allemaal. Zelf vind ik dat niet prettig.”

Droom je nog steeds en zo ja waarover?

“Die zijn er wel, maar die worden kleiner naarmate je ouder wordt. Je hoopt dan dat het met je kinderen goed blijft gaan dat soort dromen. Gezien ik binnenkort voorzitter van de Apeldoornse Voedselbank mag worden droom ik ervan dat deze over 4 jaar steviger in de samenleving staat. Lang droomde ik ervan de politiek in te gaan en dat ik iets te zeggen zou krijgen in dit land. Dat was een hooghartige droom, haha. Maar het was de mijne.”

Hoe kijk je terug op je periode als wethouder?

“Het wethouderschap voelde voor mij aan als een jas die mij naadloos paste. Ik voelde me lekker in die rol en die jas zat heerlijk! Het voelde voor mij alsof ik mijn bestemming had gevonden. Politiek is een hard vak, maar ik heb het nooit als hard ervaren.”

Wat doen je dan nu?

“Sinds 2 jaar ben ik gepensioneerd, zoals dat heet. Sindsdien ben ik me gaan bezighouden met maatschappelijk, relevante en interessante projecten.”

Niet gaan golven, puzzelen of moestuinen dus?

“Oh nee, dat vind ik allemaal niks. Ook ben ik geen lid geworden van een ‘Lionsclub’ of zo. Iedereen moet dat voor zichzelf weten hoor, maar het past niet bij me. Ik ben dus een aantal interessante projecten gaan leiden. Ik zeg leiden, want volgens mij ben ik overal voorzitter van, haha! Blijkbaar is dat wél iets wat bij me past.”

En die projecten kende je al?

“Voor een deel wel, ja. En soms moeten dingen zo samenkomen. Ergens ver weg heb ik Joodse roots. Mijn rol als voorzitter van Herinneringscentrum ‘Het Apeldoornse Bosch‘, zou je dus zo’n samenkomst kunnen noemen. Ook ben ik voorzitter van het ‘Kids College‘. Ik was 6 jaar wethouder van onderwijs, daar zit dus ook een link. Ik geloof sterk dat onderwijs centraal moet staan in het leven van ieder mens. Ieder kind verdient dat dát super is, dat je daar met vreugde op terug kunt kijken. Mooi op daar met het ‘Kids College’ een rol in te mogen spelen!”

Heb je na je vertrek als wethouder nog even de tijd genomen om op adem te komen?

“Niet veel, ik vond het ook niet leuk om te moeten stoppen als wethouder. Wel ben ik samen met Margriet (mijn vrouw) een maand gaan rondzwerven in Italië. Vroeger kampeerden we veel, tegenwoordig trekken we graag rond en maken daarbij gebruik van hotels. We rijden dan van stad naar stad, we houden van Zuid-Europa. Na die maand dacht ik: ’t is mooi geweest, we gaan weer vol het leven in’.”

Wat doe je naast je drukke agenda om tot je ontspanning te komen?

“Dat reizen buiten Nederland ligt momenteel natuurlijk een beetje stil. Deze zomer zijn we daarom op fietsvakantie in eigen land geweest, ook leuk!”

En op onze eigen Veluwe, wat is hier volgens jou het mooiste plekje?

“Apeldoorn is een fantastische plek, ik wandel hier graag. Je bent zo in het bos, heerlijk! ‘De Parken’ vind ik als wijk misschien wel het mooist.”

En stel je moest in 1 dag een onbekende jouw Apeldoorn laten proeven, waar gaan jullie dan naar toe?

“Dan spelen de plekken waar ik zelf een rol hebt gespeeld de hoofdrol. Ik ben wijkwethouder van Apeldoorn Zuid geweest, die wijk vind ik in al zijn facetten prachtig. In Zuid gaan we dan fietsen langs wat nieuwbouwprojecten en oude plekjes zoals het oude 50-volt station. Speeltuin ‘De Zoemer’, die heette de zo vanwege de hoogspanningsmast die er in stond. Ik mocht er zelf destijds aan bijdragen dat die kabels de grond in kwamen. Anders mocht er geen nieuwbouw gebouwd worden. Het kostte een beste duit, maar het is ons gelukt. Verder fietsen we langs de plek waar vroeger ‘De Oude Ambachtsschool’ gestaan heeft, het Apeldoorns Kanaal, Orderbos en Assel.”

Genoeg te bekijken dus?

“Ik ben wel een beetje aan Apeldoorn verknocht geraakt ja. Terwijl ik het in het begin toen ik hier kwam wonen (jaren’80) best een raar, uit zijn krachten gegroeid dorp vond. Ik miste de reuring van de stad. Ik miste de studenten, een centrum het kroegleven en culturele ontwikkelingen. ‘Saai en dorpsig’ dát vond ik ervan. Nu ik hier langer woon is het meer mijn stad geworden. Het dorp krijgt steeds meer stadse trekjes. Ik voel me trots de laatste 6 jaar daar mijn bijdrage aan te hebben mogen leveren.”

Hoe vindt je vrouw het dat je zoveel buiten de deur bent?

“Moeilijk om voor iemand anders te praten. Maar ik schat in dat ze dat prima vindt. Margriet is zelf recentelijk gepensioneerd, maar werkt ook nog steeds. Ze werkt in de zorg. Ik denk dat ze nerveus zou worden wanneer ik achter de geraniums kruip met een goed boek.”

Stel, je mag zelf een kerstpakket samenstellen, wat zit daar dan in?

“Ik lees graag, stop er dus maar een boekenbon in. Die besteed ik dan graag aan een boek over de historie, geschiedenis of taal- of wiskunde. Een Scandinavische thriller voor op vakantie leest ook lekker weg, hoor. Maar die hoef ik niet zo nodig in de boekenkast te hebben.”

Wat was jouw persoonlijke hoogtepunt in 2020?

“2020 was nu niet het jaar van de meeste hoogtepunten. Ik ben erg trots op mijn zoon. Hij had dit jaar wat problemen op de opleiding (Internationale Filmacademie) waar hij op zat. Hij heeft zich daar doorheen geworsteld. In een coronajaar als dit vind ik dat nog bewonderenswaardiger. Net voor de pandemie uitbrak, is herinneringshuis ‘Het Apeldoornse Bosch’ geopend, fijn dat dat gelukt is. Soms gaat het minder, soms gaat het beter maar: ‘het komt ooit goed’.”

Kijk je uit naar 2021? Wat zijn je verwachtingen?

“Op 14 december word ik voorzitter van de ‘Apeldoornse Voedselbank’.  Daar is nog wat winst te behalen in het aangaan van samenwerkingen met andere organisaties die zich bezighouden met armoedebestrijding. Ook gaan we verder met ‘Het Apeldoornse Bosch’ waarvoor we in 2021 graag een ontvangstruimte gerealiseerd willen hebben. Een monument waar we voortdurend lessen uit kunnen trekken. Ik kijk optimistisch naar het nieuwe jaar dat eraan komt.”