In Beeld: Jack is met zijn art terug in hartje stad

Jack is back in town. Nu hij het op het Zwitsalterrein nog altijd zonder verwarming moet doen en niets erop wijst dat hij er in de nabije toekomst wél warmpjes bij zit, heeft de Apeldoornse kunstenaar hartje stad maar weer eens opgezocht. Voor zolang het duurt, want cultuur en leegstandsbeheer kennen meestal een korte relatie.

Waar heeft Jack Liemburg niet gezeten? Zomaar een paar locaties: Hoek Regentesselaan/Deventerstraat, de zuidelijke Hoofdstraat, de Oranjerie, het Stationsgebouw en niet te vergeten Westpoint, waar hij een van de pijlers was van een collectief dat van het voormalige Stadskantoor een bruisend cultureel bolwerk had gemaakt en er tot lengte van jaren had kunnen zitten. Want van plannen van luchtfietsers, zo’n jaar of 10 geleden, om er een soort universiteit te stichten is niets terecht gekomen.

De verpaupering van Westpoint zit Jack nog steeds hoog. ,,Met collega’s als Emiel Bruggeman, Frans Polman, Hanspeter Nagtegaal, Ingrid Wierts en fotograaf Peter Vroon, om maar een paar mensen te noemen, heb ik in Westpoint vijf mooie jaren beleefd. Niemand die last van ons ondervond. Sterker nog, de buurt was blij met onze aanwezigheid en kwam vaak een kopje koffie drinken. Ieder weekend was er wel wat te doen en we hielden mooie en inspirerende exposities. Scholen kwamen op bezoek in het kader van cultureel onderwijs en we genoten alle steun van cultuurwethouder Olaf Prinsen. En dan komt er zo’n flapdrol met wilde plannen waardoor wij er hals over kop uit moesten. De rest is geschiedenis. Plannen genoeg, maar er gebeurt niets. Ik kom er nog vaak langs en elke keer springen me de tranen in de ogen.”

Leegstand

De stelling dat Apeldoorn niet beter verdient, gaat Jack net iets te ver. Maar ook een mild gestemd mens en een eeuwige optimist als hij kan niet om de leegstand heen. Hij zag zijn collega’s langzaam maar zeker uit de binnenstad verdwijnen. Alleen Bert Diks en zijn stal houden nog altijd dapper stand.

Jack weet dat hij in het kader van leegstandsbeheer niet op maanden MikMak hoeft te rekenen. Ook al is de eigenaar van het pand een bevriende relatie van hem. Wel voert hij momenteel gesprekken met hem om elders, aan de rand van het centrum, voor langere tijd neer te kunnen strijken. Zonder overigens meteen zijn gehuurde hal op het Zwitsalterrein op te geven. Ooit zal die verwarming er komen, maar zijn geduld wordt zwaar op de proef gesteld. Desgevraagd geeft hij toe dat hij al dat gedoe beu is en van de gemeente weinig te verwachten heeft.

Jack is een buitenbeentje binnen het Apeldoornse kunstenaarswereldje. Hij is één een van de weinigen in de stad die van zijn werk kan leven. De elite ziet hem niet staan en verwijt hem af en toe plagiaat. Een snufje van dit, een toefje van dat en maar roeren in dat verfpotje. Hij laat het allemaal simpel van zijn schouders glijden. ,,Aanvankelijk heb ik dingen gemaakt in de stijl van Corneille en Herman Brood. Maar ik heb me in de loop der jaren steeds meer ontwikkeld en nu mag je gerust van een eigen signatuur spreken.”

Eigen koers

Hij vervolgt: ,,Dat blijkt ook wel uit de belangstelling van 10 galeries, waaronder eentje in het buitenland, die mijn werk in huis hebben. Ik ben steeds meer mijn eigen koers gaan varen; heb het altijd prettig gevonden om met collega’s samen te werken. Ik weet ook wel dat er een zekere jaloezie is ontstaan. Ik heb inmiddels een bedrijf draaiende te houden met 4 mensen in vaste dienst en dan heb ik het over vier fte’s. Dat brengt een enorme verantwoordelijkheid met zich mee. Ik werk 6 dagen per week. Mijn inkomsten heb ik uit de verkoop van mijn werk en de bedrijfsuitjes en workshops die ik geef. Dat ligt ongeveer 50/50. Ik krijg regelmatig opdrachten, ja. Maar mijn eigen werk is autonoom.”

Jack heeft zijn nek durven uitsteken. Hij maakte de stap van het bedrijfsleven naar de kunstsector. Hij verruilde zijn strakke pak voor een wat minder zakelijke outfit met als handelsmerk zijn schoenen vol bonte verfklodders. Wekelijks ontvangt hij grote groepen van pakweg 100 mensen die met kwast en verf onder het toeziend oog van de meester hun eigen kunstwerk mogen maken. Nu even niet in de hal op het Zwitsalterrein. De voormalige MikMak is wel warm te krijgen, aan de Vlijtseweg gaat dat wat lastiger met wat hete lucht.

Wanneer hij zijn onderkomen aan de Asselsestraat precies moet prijsgeven is de in Friesland opgegroeide zoon van een politieman – de liefde bracht hem naar Apeldoorn – nog onbekend. Maar hij zal er de zomer niet halen. Hij heeft net op de rand van het stadshart, zijn oog laten vallen op een idyllisch pandje. ,,Ik hoop daarover later wat meer te kunnen vertellen. De onderhandelingen zijn hoopgevend.”

Muziek met professionals

Hij stelt zich bescheiden op wanneer de muziek ter sprake komt. Jarenlang trad hij op met zijn eigen band: Jack & the Wildside. Die tijden van weleer keren niet meer terug. Jack heeft voor een wat rustiger repertoire gekozen. Elf songs op de cd ‘Kleuren van de liefde’ en een begeleidend boek zijn de weerslag daarvan. Toetsenist Ton Snijders (begeleider van Frank Boeyen) en celliste Manuela Verbeek ondersteunen hem instrumentaal. Het trio heeft inmiddels al een aantal succesvolle optredens achter de rug.

Jack woont samen met zijn zoon Beau, die al jong zijn moeder heeft verloren. ,,We hebben een mooi leven samen”, zegt de kunstenaar die ook in de liefde weer gelukkig is. Vandaar ook de steun aan de Zomerexpositie ‘Apeldoorn en de liefde’. ,,Ik stel daarvoor graag mijn accommodatie beschikbaar. Een mooie titel die mij aanspreekt. Waar het precies gaat gebeuren, hangt af van de locatie waarover ik momenteel in gesprek ben. Maar dat Apeldoornse kunstenaars, fotografen en ontwerpers een jaarlijks podium verdienen is duidelijk. Het is inmiddels een traditie geworden. En daar hebben we er niet zoveel van in deze stad.”