Bestuurscrisis; Raadspartijen moeten eerst vooral zichzelf serieus nemen

De raadsvergadering over het Rapport Grondzaken verspreid over 2 en 9 februari j.l. was en bleef een beschamende vertoning. Door hoe die tot stand kwam, omdat politiek niet zo hoort te gaan én omdat de stuurloosheid van Apeldoorn met de jaren groter wordt.

In de Apeldoornse gemeenteraad is het de laatste 6 jaar in toenemende mate de gewoonte om de instrumenten die de volksvertegenwoordiger heeft om zich politiek te onderscheiden en z’n controlerende en initiatiefnemende rol te spelen, te verwaarlozen. Liever, als het echt spannend wordt, verplaatsen de heren en dames zich weg uit de politieke arena naar wandelgangen en fractiekamers. Daar gaat het dan over gezichtsverlies, korte termijn winst, krachtpatserij en de schoonheid van de eigen navel.

Het proces rondom het Rapport Grondzaken waarmee 5 wethouders zijn onttroond was daar het absolute voorbeeld van.

Al 15 jaar maakt het NIROV De Grote Kaart van NL. Daarop wordt alle overspannen ruimtelijke plannenmakerij van gemeenten en ontwikkelaars bijgehouden. Het is voortdurend groei wat de klok slaat. Terwijl we weten dat ons land qua inwoners op termijn krimpt en onze economie o.i.v. de digitalisering razendsnel verandert. Als de geregistreerde plannen waarheid zouden worden, hebben we echter geen 17 , maar misschien wel 25 miljoen inwoners nodig. Die zijn en komen er niet.

Vanaf de bankencrisis in 2008 werd volstrekt duidelijk dat er een grote omslag gaande is. Begin 2010, dus voor de raadsverkiezingen, boekte Amsterdam al 412 miljoen op haar grondposities af, Utrecht 62 miljoen en plattelandsgemeente Doetinchem en omstreken 100 miljoen. Het weerhield de collegevormende fractievoorzitters er niet van om in 2006 en 2010 gewoon door te gaan met uitnames uit de Apeldoornse Grondreserve voor nieuwe zaken uit het bestuursakkoord. En juist wél (tussentijds) en in het openbaar na denken over een veranderende wereld, deed men niet. Vervolgens wel sputteren; “of het allemaal wel goed ging met het Grondbedrijf”.

Elk individueel raadslid heeft het recht -en de plicht- om z’n oren open te houden, -en volgens de gemeentewet- onderzoek te doen, schriftelijke- en mondelinge vragen te stellen en initiatiefvoorstellen te doen. Die instrumenten hebben m.n. de (oud) fractievoorzitters, nauwelijks, fatsoenlijk, en gedegen opgepakt. Nee, dan organiseren we eens in de 6 jaar weer een “parlementaire enquêtecommissie” in ons dorp.
Mogen de wethouders weer kop van jut zijn en moet vooral dáár bloed aan de paal!

De raad, de politieke fracties, spraken excuses uit en hebben het over cultuurverandering. Maar zij zeggen niet waarom ze die excuses maken en hoe die andere cultuur dan gemaakt gaat worden en er uit zal zien.

Met name de (oud)fractievoorzitters van den Berge (SGP), Kunneman (PvdA) en Ludwig (VVD) zouden werkelijk eens in de spiegel (of nog hoger) moeten kijken of zij naar eer en geweten nog wel bij kunnen dragen aan een nieuwe cultuur van goed volksvertegenwoordigerschap, openbaar debat vanuit politieke eigenheid, scherpe onderzoekendheid en het bouwen aan verbindingen met vernieuwende krachten in de samenleving. En misschien zou het ook wel moeten gelden voor Schutte (LA) en Veen (CU). Zij allen waren immers de fractievoorzitters die of elke 6 jaar als slagers optraden of de vleesgeworden oude cultuur voorstellen of tussentijds niet bij machte waren hun eigen grond-denken te veranderen.

Want als er niets verandert, wij voorspellen u, noem een onderwerp, er is altijd wat te vinden, er komt over een paar jaar weer een enquêtecommissie, weer een heel college naar huis. Apeldoorn wordt de risee van NL.

Eppo Gutteling,
Piet Bijl.