Allemensen! : Heel mooi

Dit jaar nam ik mij voor om de verjaardag van onze koning grotendeels aan mij voorbij te laten gaan. Een mens kan wel aan het vieren blijven tenslotte en de alcohol die met al die feestelijkheden gepaard gaat, doet het lichaam nauwelijks goed. Dapper nestelde ik mij die dag voor de televisie met een op het allerlaatste moment bemachtigde oranje tompouce ter bevordering van de feestvreugde. Naarmate de dag vorderde, nam mijn gevoel van sneue eenzaamheid in hoog tempo toe. Dat werd nog eens versterkt door alle lollige foto’s, die ik de godganse dag op sociale media voorbij zag komen. Met al dat zelfmedelijden in mijn lijf wilde het door mij stellig voorgenomen schrijven ook niet erg lukken. Aan het eind van de middag besloot ik daarom halfslachtig dat een klein biertje helemaal geen kwaad zou kunnen.

Vele uren en enkele kleine biertjes later was mijn treurnis als sneeuw voor de zon verdwenen. De wereld was een prachtige plek en mensen waren diep van binnen eigenlijk allemaal verdraaid aardige wezentjes. Opgewekt wandelde ik door het nog steeds woelige centrum van mijn woonplaats, op zoek naar mijn fiets. Voor me liep een piepjong stelletje innig gearmd een broodje döner kebab te eten. Gek is dat, dacht ik verrast. De piepjonggrens schuift verder naar achteren, naarmate ik zelf ouder word. Ondanks de vergrijzing wordt de groep piepjonge mensen dus alleen maar groter. Op dat moment vond ik dat een belangwekkende constatering. Mijn zelfkritisch vermogen lijdt misschien nog wel het meest onder de inname van alcohol helaas.

Dat deze mensen nog geen twintig waren, was echter zelfs voor mij vrij eenvoudig vast te stellen. Toen ik vlakbij gekomen was, keek de jongen om. ,,Hallo mevrouw”, riep hij vrolijk. ,,Heeft u een leuke Koningsdag gehad?” Terwijl hij op mijn antwoord wachtte, nam hij nog een grote hap van zijn broodje. De saus droop langzaam over zijn kin naar beneden, maar hij leek het niet te merken. Ik vertelde naar waarheid dat mijn Koningsdag heel erg fijn geweest was en keek ondertussen nog eens goed naar hem. Hij was lang en slungelig en op een bijna aandoenlijke manier een tikje aangeschoten. ,,Daar ben ik heel erg blij om, mevrouw”. Het klonk tegelijkertijd opgelucht en plechtig, alsof mijn plezier op deze heugelijke dag een zaak van levensbelang was. Gedrieën liepen wij een stukje verder en na een korte stilte zei hij met een duidelijk hoorbare Veluwse tongval: ,,Mooi toch?” ,,Heel mooi”, zei ik en tot mijn eigen verbazing meende ik het.

Deze blog is ook te lezen op www.allemensen.eu