Apeldoorners gefrustreerd door enorme wachttijd voor de psycholoog

Regelmatig krijgt de redactie van Apeldoorn Direct berichten binnen dat de wachttijden voor een afspraak bij een psycholoog in het Gelre Ziekenhuis in Apeldoorn wel heel lang zijn momenteel. Tijd om eens op onderzoek uit te gaan.

Want laten we eerlijk zijn. Een psycholoog, daar ga je niet zomaar heen. Maar juist die mensen die psychologische hulp zo hard nodig hebben, staan maanden op een wachtlijst. Zo ook één van onze lezers. Hij wil liever niet met zijn naam genoemd worden. Hij meldde zich in februari van dit jaar aan om eens langs te gaan bij een psycholoog. In juli kreeg hij een mail. ,,Onlangs hebben wij van uw medisch specialist een verwijzing voor psychologische behandeling ontvangen’’, schreven ze. ,,Helaas is onze wachttijd momenteel langer dan gebruikelijk én wenselijk is. Daarom kunnen wij niet gelijk een afspraak voor uw intakegesprek inplannen. Het is lastig een indicatie te geven van de wachttijd, maar deze is in ieder geval een paar maanden.’’

Het ziekenhuis geeft eigenlijk aan dat het misschien beter is dat hij een andere oplossing zoekt. ,,We realiseren ons dat dit niet de brief is die u van ons had verwacht. Graag wijzen wij u op de mogelijkheid om contact op te nemen met uw zorgverzekeraar voor zogenaamde ‘zorgbemiddeling’. Uw zorgverzekeraar kan dan binnen en buiten de regio op zoek naar ene zorgaanbieder die de desbetreffende behandeling kan uitvoeren.’’

Teleurstelling

Een domper. ,,Wachtlijsten in de psychiatrie kende ik ook uit het nieuws, maar dit is de afdeling psychologie van het ziekenhuis. Waar ze volgens mij niet genoeg mensen kunnen vinden om aan de vraag te voldoen. Dit baseer ik op het feit dat ze zeiden dat het misschien sneller ging als er een nieuwe psycholoog zou worden aangenomen. Gezien de brief is dat niet gelukt.’’

Voor deze Apeldoorner gaat het niet om een kwestie van leven of dood, maar er zullen zeker mensen zijn die zo diep in de put zitten dat ze de hulp van een psycholoog echt hard nodig hebben. ,, Mijn persoonlijke geval is dat ik plots in het ziekenhuis kwam en vanaf kinds af aan angst heb voor naalden. Echte angst. Dus bij iedere prik of bloedafname verstijf ik en wil ik het liefste wegvluchten. Dusdanig dat ik de vraag kreeg of ik hier hulp voor wilde. Dat wilde ik wel en er kwam ook iemand aan mijn bed om hierover te praten. Dat was hoopvol. Was een goed gesprek en ze zei dat ze me wel kon helpen. Ik zou er nog van horen, want er was wel een wachtlijst van drie maanden. Drie maanden later en inmiddels thuis, ben ik maar eens gaan bellen. De persoon die ik aan de lijn kreeg, bleek mij niet zo geschikt voor deze taak. Ze kon me net nog vertellen dat ik op de wachtlijst stond. Maar hoe lang het ging duren; geen idee… Reken op zeker nog drie maanden.’’

Opgegeven

Twee maanden later belde hij nog maar eens. Met vergelijkbaar resultaat. ,,En eigenlijk gaf ik het toen op. Nu dus die brief waar ze eigenlijk voorstellen naar een ander ziekenhuis te gaan. Alsof ze het zelf ook maar hebben opgegeven. Zelf vond ik het aanbod voor psychische hulp bij mijn medische proces in eerste instantie juist heel fijn. Naast het lichamelijke, krijg je mentaal best wel wat te verwerken in het ziekenhuis. Wat mij betreft mag er standaard juist meer aandacht voor de psychische kant komen. Dat dit dan uiteindelijk niet doorgaat is dan super frustrerend. Juist nu ik gemotiveerd ben om met mijn angst aan de slag te gaan. Voor mijzelf kan ik dit wel handelen, maar weet zeker dat dit ook bij mensen die het harder nodig hebben dan ik tot frustratie leidt.’’

En, vervolgt hij, dan vind ik de communicatie rond wachtlijsten in de zorg erg karig. ,,Voor een MRI hier ook wel eens mee te maken gehad. Als je dan belt krijg je eigenlijk te horen dat je maar moet maar afwachten tot je een brief krijgt. Enorm ‘ambtelijke’ benadering. Dat voelt zeker niet zorgzaam. Iets wat je toch stiekem verwacht van een organisatie waar zorg de core-business is.’’

Heftiger

Deze persoon is niet de enige. We spraken ook met iemand anders. Bij haar man is de problematiek wel wat heftiger. Hij heeft psychische problemen en is in feite ‘uitbehandeld’ door de psychiater. En dat voelt als aan je lot overgelaten worden, meldt ze. ,,Uit mijn eigen ervaring, maar ook die van mensen om mij heen is het erg zoeken en is de nodige assertiviteit van de persoon zelf of de omgeving noodzakelijk om de urgentie aan te kaarten.’’ Bovendien heeft ze zelf ervaren dat als men geen progressie ziet de behandeling te stoppen, er gezegd wordt dat dit het is.,, Er wordt zelfs niet verteld dat het verstandig is je opnieuw te melden bij de huisarts of welk type zorg beter past.’’ Volgens haar zijn wachtlijsten zeer afhankelijk van type hulp dat nodig is. ,,Wellicht zijn de wachtlijsten mede oorzaak van de lange zoektocht naar de juiste diagnose, de juiste zorg en in dit soort gevallen ook de juiste intermenselijke klik.”

Meerdere factoren

Gelre Ziekenhuizen Apeldoorn zelf zegt goed te beseffen dat de wachtlijsten in deze hoek niet handig zijn. ,,De lange wachttijd bij de afdeling Medische psychologie is ontstaan door een combinatie van factoren’’, legt Carla Icking uit. ,,Aanzienlijk meer verwijzingen, toename van de behandeltijd door complexiteit van zorg, stagnatie van de doorstroom naar reguliere GGZ instanties en personeelstekort als gevolg van krapte op de arbeidsmarkt. Door transparant te zijn over de wachttijden benadrukken we de ernst van de situatie.’’

Ze zegt dat ze zich realiseren dat wachten voor patiënten zeker niet wenselijk is. ,,We bekijken continu hoe we onze capaciteit optimaal kunnen benutten en doen er alles aan om de wachttijden te verkorten. Zo verwachten we in oktober een deel van het personeelstekort ingevuld te hebben. En zoeken we nadrukkelijk naar samenwerkingsverbanden met de afdeling Psychiatrie en Medisch Maatschappelijk werk.’’ Ze vertelt dat ze door de krachten te bundelen toch de nodige psychologische behandeling bieden. ,,Uiteraard zijn we ook in gesprek met verwijzers, zorgverzekeraars en ketenpartners. We moeten samen bekijken hoe we de wachttijden kunnen terugdringen en patiënten sneller de juiste zorg op de juiste plaats kunnen bieden.’’