De Jamaicaan op Bussloo

Gewoon een verhaaltje. Omdat het kan. Niet verzonnen en dus waar gebeurd. Net 3 weken doorgebracht met vrouw en kinderen. Heerlijk vakantie gevierd. De wolken omzeild, de zon omarmd en vooral genieten. Van “ohana”, van de momenten van stilte, van geluk. Vakantie. Heerlijk.

Ik heb mij zelfs opgeofferd voor een dagje Bussloo. Even verging mij het moment van geluk. In de eerste plaats vanwege de enorme mensenmassa. Ineens besefte ik, dat ook ík daar een onderdeel van de kudde was. Ik ben er ingetrapt, dacht ik even. Net toen ik me daar toch overheen kon zetten (als je immers naar de Borrelnood gaat, kan je ook met dit volk omgaan bedacht ik me), kwam mijn tweede confrontatie. De mooie sixpackjes van menig glamourpuber. Zij confronteerden mij niet alleen met mijn ouder worden, zij confronteerden mij ook met mijn naar bierbuik neigende onepack. Wat een flutonderzoeken over jongeren, dacht ik ineens. Niet alleen de jeugd wordt dikker… ik ook.

De dag vorderde, langzaam gingen we richting etenstijd. Iedereen pakt zijn spullen en keert huiswaarts. Als iedereen gaat, komt daar plots de vrolijke Jamaicaan. Het was dan weliswaar geen échte Jamaicaan. Het was gewoon een donker getinte jongen, die zijn roots wel eens zou kunnen hebben in het Caribisch gebied. Hij liep 50 meter vooruit op de rest. Stoer, breed, vrolijk en zingend op de melodiën van zijn kleine – door de mobiele telefoon aangedreven – gettoblaster. Er kwam een show voorbij. Meteen was hij aanwezig. Hij keek mij aan, glimlachte vriendelijk en al mijn negatieve gedachten van die dag verdwenen.

Zeker toen deze stoere brede vrolijke zanger zich omdraaide naar de persoon die 50 meter achter hem liep en haar met Caribisch accent toeriep: “Hé oma, oe-waar -oe-wil je zittah? Oe-waar oe-wil je zittah oma?”

Bussloo dus!

(P.S.: Caribisch accent er zelf bij verzinnen).