Een blijde boodschap

Terwijl ik met zware boodschappentassen in mijn handen van de auto naar mijn huis loop, komt mijn bovenbuurjongetje met een noodvaart aangefietst. Nog voordat hij is afgestapt, roept hij luid: ‘Zal ik je helpen, Judith?’ Zijn enthousiaste prethoofd straalt me tegemoet. Zo’n aanbod sla ik niet af natuurlijk; mijn boodschappen worden niet elke dag voor mij gedragen. Met zichtbare moeite tilt hij een zware tas naar binnen, maar van opgeven wil hij niet weten. Als ik hem wat lekkers wil geven voor het helpen, betrekt zijn gezicht heel even. ‘Dat hoeft niet hoor’, zegt hij vastberaden. ‘Ik doe het ook voor niets’. Daarom juist, denk ik vertederd, als hij met een snoepje in zijn hand naar boven huppelt.

Ik bedenk dat het zo verdomd gemakkelijk is om mensen blij te maken. Met de meest onbeduidende dingen eigenlijk.

Zoals die keer dat ik verdwaald was in Zwolle, terwijl ik echt op tijd bij een belangrijk overleg moest zijn. Op onverklaarbare wijze was ik ergens aan de andere kant van de stad terecht gekomen. Op zulke, ik geef toe niet bepaald zeldzame, momenten raak ik het spoor volledig bijster. Hoogste tijd voor een TomTom natuurlijk, dat weet ik ook wel, maar daar had ik toen niets aan. Een vriendelijke en zwaar getatoeëerde meneer bood uitkomst. Hij stapte zonder aarzelen in zijn auto en gebaarde naar mij dat ik achter hem aan moest rijden. In minder dan geen tijd loodste hij mij naar de gevraagde plek. ‘Ach, wat is dat nou voor moeite, meisje?’, bromde hij na een oneindige reeks dankbetuigingen mijnerzijds. ‘Het is voor mij maar een heel klein beetje uit de richting, dus hou er nu maar over op.’

En gisteren nog, in de supermarkt. Ik stond naast een oudere heer voor het schoonmaak- middelenschap. De man stond met twee lege schoonmaakflessen in zijn hand. Blijkbaar had hij opdracht van zijn vrouw gekregen, om met twee precies dezelfde exemplaren terug te keren. Met een vermoeide blik keek hij me aan. Hij hield de flessen wanhopig omhoog, terwijl hij me iets vroeg in een voor mij onverstaanbare taal. Soms zijn woorden overbodig en samen gingen we op zoek naar de mysterieuze flessen. Ondertussen moesten we een beetje lachen om onze niet bijster succesvolle pogingen. Ten einde raad vroeg ik het aan een behulpzame winkelmedewerker, die de flessen vergezeld van zijn excuses uit het magazijn tevoorschijn toverde: ‘Sorry mevrouw, deze moeten nog worden bijgevuld vandaag’. De oudere meneer keek me opgelucht aan en schudde wel heel erg enthousiast mijn hand. Ik kon me niet aan de indruk onttrekken, dat er thuis een strenge vrouw op hem wachtte. Hij zwaaide naar me toen hij de winkel verliet. Ik zwaaide en lachte terug. Zo’n gezamenlijke zoektocht schept op een vreemde manier toch een band.

Mijn favoriete film ‘Le fabuleux destin d’Amélie Poulain’ gaat hier eigenlijk ook over, realiseer ik me opeens, terwijl ik over al die voorvallen nadenk. Amélie besluit op een dag dat ze met kleine dingen andere mensen gelukkig wil maken. Zo koppelt ze, op bijzonder originele wijze en zonder dat ze het zelf door hebben, een collega en een cafégast. Schrijft ze brieven aan de uitgebluste conciërge van het appartementengebouw waar ze woont, uit naam van de overleden echtgenoot van de ongelukkige vrouw. En spookt ze in het huis van Monsieur Collignon, de gemene groenteboer die zijn hulpje Luciën slecht behandelt. Rond de film ontstond jaren geleden een heuse hype, waarbij mensen overal ter wereld het goede voorbeeld van Amélie volgden. Maar aan elke hype komt nu eenmaal een eind. Inmiddels zijn we ruim tien jaar verder en Amélie en haar blijmakers zijn stilletjes naar de achtergrond verdwenen.

Maar waarom zouden we ons daarbij neerleggen? We kunnen daar met z’n allen simpelweg weer verandering in brengen. Blijmaken als chronische hype, mij lijkt het wel wat. Als we goed om ons heenkijken en niet met een noodgang door het leven denderen, zien we dat het allemaal heus niet zo moeilijk hoeft te zijn. Zullen we daar in Apeldoorn eens mee beginnen? Dan maken jullie mij alvast heel blij.