Expats in Apeldoorn: “Op blote voeten naar de bar gaan was heel normaal”

In deze reeks belichten we de verhalen van expats die zich in Apeldoorn hebben gevestigd en hun unieke bijdrage aan de stad leveren. Vandaag maken we kennis met David Benjamin Janse van Rensburg (40), afkomstig uit een dorpje naast Port Elizabeth, Zuid-Afrika, met Ierse roots. De liefde bracht hem in 2005 naar Nederland, na een periode van brieven en e-mails uitwisselen, veroverde een Nederlandse zijn hart.

Groen en gemoedelijk

Na een jaar samenwonen in Nijmegen, verkaste het stel naar Apeldoorn, waar David nu al twaalf jaar met veel plezier woont. “Nijmegen was even wennen,” vertelt hij. “Studenten op straat om twee uur ’s nachts? Nee, geef mij maar het groen, de rust en de gemoedelijkheid van Apeldoorn.” 

David en zijn partner kregen twee kinderen: een zoon van 11 en een dochter van 9. Ondanks dat ze niet meer samen zijn, hebben ze nog altijd goed contact. De overgang naar Nederland was niet altijd even makkelijk. “De taal was een obstakel, ondanks dat Afrikaans en Nederlands wel wat gelijkenissen vertonen,” aldus David. Ook de lage temperaturen en compleet andere cultuur waren wennen: “In Zuid Afrika droeg bijna niemand schoenen, op blote voeten naar de bar was heel normaal, ik moet mezelf er regelmatig op wijzen dat ik wat aan mijn voeten doe,” vertelt hij.

In Afrika aten we vleesstukken van wel 4 kilo. De worsten hier in Nederland zijn zo klein en wit… vlees hoort toch rood te zijn?!”

Kleine sergeant

David is een echte vleesliefhebber. “Hoe groter, hoe beter,” lacht hij. “Zelf haal ik altijd verse, grote stukken vlees bij de slager. Met Afrikaanse kruiden tover ik dan de lekkerste gerechten tijdens het ‘braaien’, zoals barbecueën genoemd wordt in Zuid Afrika. In Afrika aten we vleesstukken van wel 4 kilo. De worsten hier in Nederland zijn zo klein en wit… vlees hoort toch rood te zijn?!”

In zijn thuisland was jagen heel normaal, leren jagen hoorde bij de opvoeding. “Mijn vader was een politieman, hij heeft me leren schieten toen ik 6 jaar oud was. Als je hier in Nederland je zoon van 6 meeneemt naar de schietbaan kijken ze je heel raar aan, maar daar is het normaal. Mijn bijnaam was de kleine sergeant.”

Van kroket tot stamppot

“De eerste keer dat ik een kroket at, dacht ik: is dit vlees nou rot?” grinnikt David. “In Port Elizabeth dronken we vaak brandewijn, een soort cognac, in een groot glas met ijs en een citroentje.” Ondanks de cultuurschok heeft hij de Nederlandse keuken leren waarderen. Stamppotten zoals boerenkool en andijvie stamppot vindt hij “nog wel te doen.” De rookworst van de Hema is een ware favoriet: “Als we in de stad zijn, ga ik altijd even langs voor een rookworst.”

Ook kan je David meevragen naar de Irish Pub of Finnegans voor een biertje, en een hapje eten bij Restaurant Malkenschoten of een avondje tapas bij Catalunia hier in het centrum van Apeldoorn.

“In Zuid Afrika doet iedereen aan sport. Na school gingen we trainen, hoe warm het ook was.”

Grote passie 

In 2008 sloot David zich aan bij de rugbyclub RAMS in Apeldoorn, opgericht door expats. Rugby was al van jongs af aan zijn grote passie. “In Zuid Afrika doet iedereen aan sport,” vertelt hij. “Na school gingen we trainen, hoe warm het ook was.” De rugbyclub bleek een waardevolle bron van verbinding te zijn. “Op het veld is er geen gedoe,” aldus David. “Het gaat hard, maar altijd met respect. Dat waardeer ik enorm.” ⁠Inmiddels heeft hij weer de liefde gevonden op het rugbyveld. Wat met een bonus komt: een extra speler, het zoontje van zijn vriendin, sluit zich aan bij zijn team.

David merkt opvallende verschillen op in de opvoedingsstijlen tussen Nederland en Zuid Afrika. “Waar ik vandaan kom zijn kinderen strenger opgevoed. Ze leren respect te tonen en vloeken en schelden is er niet bij.” Hij ervaart dat de jeugd in Nederland soms minder respectvol is tegenover leraren en autoriteitsfiguren. Zelf zet hij zich in als trainer bij de rugbyclub om kinderen naast sportieve vaardigheden ook waarden mee te geven: “Ik hoop een positieve impact te hebben op de ontwikkeling van de kinderen.” Naast zijn passie voor rugby, werkt David fulltime op een boerderij waar hij kuikens selecteert voor de fokkerij.

Connecties

Hij benadrukt het belang van netwerkopbouw in een nieuw land. “Zoek een stamkroegje op en ga met mensen in gesprek,” adviseert hij. “Door alleen met landgenoten om te gaan, bouw je geen netwerk op.” De rugbyclub RAMS heeft in dat opzicht een belangrijke rol gespeeld voor David. “Bij de club zijn mensen uit diverse landen, dat maakt het zo leuk!” Ook sloot David zich aan bij een facebookgroep ‘Expats in Apeldoorn’ waar hij veel connecties maakte.

Toekomst in Apeldoorn

Ondanks de cultuurschok zal David niet meer terug verhuizen. “De economische situatie is hier veel beter dan in Zuid-Afrika,” zegt hij. “Daar is veel armoede en onveiligheid. Voor mijn kinderen zie ik hier meer kansen en een betere toekomst.”

Wil je jouw verhaal delen?

Wil je ook jouw verhaal delen over jouw ervaringen in Apeldoorn? Of ken je iemand die hier naartoe is verhuisd? Mail ons dan op: jasmijn@apeldoorndirect.