Franke Chavez verstoort de zondagsrust

Zondagmiddag 30 september 2012. Het lijkt zo rustig in Apeldoorn. De zon schijnt, het is zelfs warm en velen genieten van een mooie herfstzondag. In Gigant Café staat alles klaar voor een fijn zondagmiddagconcertje.

Een man met een pet en een baardje betreedt het podium. Hij is niet al te groot, misschien wel wat gezet, en hij pakt zijn gitaar. Naast hem zit een drummer: een coole gast met lang haar en een zonnebril.
Ik weet niet wat ik kan verwachten en heb me dan ook totaal niet voorbereid. Dat zijn vaak de leukste middagen hier in Gigant Café. Hoe heet deze vent? Franke Chavez. Het zegt me niets. Op tafel ligt het programma van deze maand. Vooruit, toch even kijken. Franke Chavez komt uit Portugal. Ach, zo. Mooi, ik ben benieuwd naar de fado’s.

De gitarist begint redelijk rustig met een sfeervol intro, dan valt de drummer in en gaat het loos. Al vanaf de eerste toon weet ik dat ik fout zit met mijn fado’s. Dit is indrukwekkend, hot, funky, het swingt, het is hard, het is heel hard, het rockt! Dit is muziek met ballen. Voor de duidelijkheid: met BALLEN. Wacht, mocht je het niet begrepen hebben: DIT IS MUZIEK MET BALLEN! Zo moet muziek zijn! Franke Chavez verstoort de zondagsrust in Apeldoorn met zijn gitaar en dobro. Aan zijn voeten ligt een enorme bak met effecten.
‘Hij laat zien dat je ook met z’n tweetjes een heleboel lawaai kan maken,’ grap ik tussendoor. Meer dan twee man is ook niet nodig. Chavez speelt op zijn gitaar zowel de solo- als de baspartijen. En hoe! Mag ik headbangen? Ik mag headbangen, maar ik doe het niet. Het is zondag.

Na een nummertje of wat neemt hij gas terug. Hij zingt een gevoelig lied en speelt een akoestische gitaar die uit één stuk lijkt, ook de hals. Hij ligt op zijn schoot en het begint subtiel. Ik hoor klanken à la Ry Cooder ten tijde van Paris, Texas. In de loop van het nummer wordt het bluesy en virtuoos. Wat een beheersing. En dan heeft hij plots een heuse vachalia in zijn handen. Even lijkt het erop dat hij zijn Portugese wortelen gaat aanroeren. De eerste tonen klinken als die van een fado, maar als snel gaat hij weer tekeer. Het nummer heet The Search. ‘Back to noisy,’ legt hij uit. Tuurlijk, het is hard, het is lawaai, maar het is zulk goed lawaai. Subtiele herrie, snapt iemand wat ik niet bedoel?
‘Wacht,’ zegt de drummer. Zijn pedaal is kapot. In de paar minuten dat hij dit euvel verhelpt, zingt en speelt Franke even I’m On Fire van Bruce Springsteen. Het is niet de enige cover die we te horen krijgen. Eerder speelde hij al Sunshine Of Your Love (Cream) en een klassieker van Robert Johnsson.

Knallen, dat is wat Chavez kan. Hij is een krachtpatser van de grootse, onverwachte soort. Ga hem horen, dat is wat ik aanraad!

–
Apeldoorn, september 2012

De foto’s zijn van Henk Schrier