Ik ben geen stadsfotograaf geworden, en terecht.

Heel openhartig: stiekem had ik er wel op gehoopt om stadsfotograaf te worden. Ik heb zelfs een open sollicitatiebrief geschreven (hoe narcistisch kun je zijn). B&W hebben op voordracht van de selectiecommissie gekozen voor Jeroen Taalman. Gefeliciteerd Jeroen! Wat waren mijn sterke punten:  Fotografeer letterlijk veel in de stad, doe -om niet – veel fotografisch werk voor armlastige op het sociale spectrum gerichte verenigingen, doe ook nog wel eens wat met laagdrempelige cultuur en heb een groot netwerk.
Laten die voornoemde punten nou net in mijn nadeel werken. Men verwacht van de stadsfotograaf iets anders: ambassadeur van de stad, Apeldoorn promoten, “city branding” en promotie van de kunst. Kortweg een Apeldoorn laten zien wat er in mijn werkelijkheid niet is.

Zou ik stadsfotograaf zijn geworden dan was het geen Apeldoorn promotie, integendeel. Mijn foto’s “schuren”, zijn ”rauw”, maken de “rafelkant” zichtbaar en laten vooral de onvolkomenheden van onze stad zien. Bij mij dus geen huppelende dames met design kleding in de Hoofdstraat, geen elitaire kunst of een staatsieportret bij een ontmoeting van de Burgemeester met onze Koning. Ik zou als stadsfotograaf dicht bij mij zelf zijn gebleven.
Commissie: U heeft een wijs besluit genomen.