Gezien en genoten van The Road North in Gigant.

Een heerlijke film, zo’n “mannenfilm”, een film waarbij je een biertje kunt halen, terugkomt, ff verbaasd kijkt maar dan toch weer de gebeurtenissen laat voortgaan, zonder het gevoel te hebben dat je daardoor de clou gaat missen. Zo’n film waarin (op zich) de meest zware emotionele problemen opgelost worden (of even opzij geschoven) met wat cynische humor en de verwerking van alle emoties binnen de kameraderie die altijd op “mannen” geprojecteerd wordt. Bepaald geen Bergman film. Maar wat heb ik gelachen.

Stel je voor… vader komt na 35 jaar het leven van zijn zoon binnen. Vader: lomp, smoezelig, type ritselaar, lichtelijk criminele inslag. Zoon, geslaagd musicus, gedreven, leeft door zijn gedreven gedrag gescheiden van vrouw en kind.
Geïnitieerd door Pa stappen ze in (een even door Pa gejatte) grote Amerikaan en rijden naar het Noorden. Vragen over het hoe en waarom van de rit worden blijkbaar gedurende honderden kilometers alleen op enkele gefilmde momenten gesteld. Antwoorden met een impact van heb ik jou daar, worden soepeltjes verwerkt. Zelfs als Pa verteld dat de vrouw bij wie de zoon is opgegroeid eigenlijk zijn moeder niet is. Maar dat had de zoon natuurlijk al aangevoeld en wacht “rustig” het verder verloop van de reis af. Onvoorstelbaar.

Ontmoet zijn halfzus met wie het onmiddellijk klikt, maakt kennis met de bijbehorende ex van Pa, die ook geen moeite met Pa’s gedrag heeft en ontmoet uiteindelijk zijn echte moeder en natuurlijk komt het ook weer goed met vrouw en kind. Heb ik nu het verhaal verklapt? Welnee, want zoals ik al zei daar gaat het eigenlijk niet over, het is meer cabaret. Je hoort het, je ziet het en je neemt op wat je leuk vindt. En geniet van Besame mucho in het Fins, want samen zingen doen ze ook. En om dat alles kun je lachen, maar de film vooral niet serieus gaan nemen.